Δεν νομίζουμε να χρειάζονται πολλά λόγια για την περίφημη αυτή μουσική ζυγιά, στην οποία η κισαμίτικη μουσική στηρίχθηκε για αρκετές δεκαετίες και μέσω αυτής, γαλουχήθηκαν τουλάχιστον 3 γενιές.
Ο Μιχάλης Κουνέλης, ο αξέχαστος αυτός δάσκαλος του βιολιού, κι ο Μανώλης Καρτσώνης, ο περίφημος δεξιοτέχνης του λαγούτου, δέσποσαν στο κρητικό μουσικό στερέωμα για 5 τουλάχιστον δεκαετίες, δημιουργώντας ένα αχτύπητο και αξέχαστο δίδυμο, σε όλες τις κοινωνικές εκδηλώσεις που έδωσαν το παρόν με την μουσική και τα τραγούδια τους.
Δεν είναι παράλογο να πούμε ότι είναι μία από τις μακροβιότερες και πιο αρμονικές ζυγιές που πέρασαν από τα κρητικά πάλκα κατά τον 20ο αιώνα.
Σχέση ζωής, σχέση μουσικής συνύπαρξης, αλλά και δεσμοί αίματος, μιας και ήταν συγγενείς, από μικρά παιδιά, μαθητές του δημοτικού σχολείου, "έδεσαν" σαν μουσικοί χαρακτήρες, ο ένας συμπλήρωνε τον άλλον, ο ένας προχωρούσε από εκεί που σταματούσε ο άλλος και το αποτέλεσμα, σίγουρα μοναδικό. Πρώτο τους γλέντι, στις Λουσακιές, δωδεκάχρονοι σχεδόν, ο Μιχάλης με το βιολί του πατέρα του, του Κουνελοκωστή, ο Μανώλης με ένα μπουζούκι που είχε αγοράσει από τον αείμνηστο Ναύτη. Το έβγαλαν το γλέντι, κέρδισαν τις εντυπώσεις και από εκεί και πέρα τα καλέσματα έπεφταν βροχή. Ξεκίνησαν να παίζουν σε όλα τα πανηγύρια τις περιφέρειας, από το Καστέλι, μέχρι τα Εννιά Χωριά και το Σέλινο, προκαλώντας τον θαυμασμό του κόσμου, αλλά και των ήδη φτασμένων συναδέλφων τους, που είδαν τους 2 νέους καλλιτέχνες να βαδίζουν στα βήματα των παλαιών γνήσιων δημιουργών. Μέρες ολόκληρες, εβδομάδες, από τον γάμο, στο πανηγύρι, κι έπειτα, να γλεντάνε τους μερακλήδες στα σπίτια που τους καλούσαν. Η φήμη τους απλώθηκε και έξω από τα στενά όρια της Κισάμου, στις υπόλοιπες περιοχές των Χανίων. Τα χρόνια που ο Μιχάλης Κουνέλης κατοικούσε στην Αθήνα κι έπαιζε στο κέντρο "Ομαλός", η ζυγιά αυτή δεν έπαψε να υπάρχει, αντιθέτως, τα καλοκαίρια που ο Μιχάλης κατέβαινε στην Κρήτη, συνέχιζε να εμφανίζεται με τον Μανώλη Καρτσώνη! Βέβαια, κάποιες φορές έπαιξαν και οι δύο με άλλους καλλιτέχνες ξεχωριστά, μιας και ήταν περιζήτητοι όχι μόνο σαν ζυγιά, αλλά και σαν μονάδες, καθότι η τεχνική τους ήταν σπουδαία.
Άφησαν ένα σπουδαίο δισκογραφικό έργο, κυρίως σε κασέτες της εποχής, οι πιο πολλές γράφτηκαν στο δισκάδικο του Γ.Σταματάκη στο Καστέλι κι έγιναν ανάρπαστες. Ο ένας σεβόταν απόλυτα την παρουσία του άλλου, κι έτσι δεν είδαμε το φαινόμενο που συναντήσαμε σε πολλές άλλες περιπτώσεις στην κρητική μουσική, δηλαδή ο ένας να "καπελώνει" τον άλλον, με σκοπό να ακούγεται περισσότερο. Απίθανο ταίριασμα στα γλέντια, έβαζαν σε μέτρο τους σκοπούς των συρτών, αλλά και τους χορευτές, έδιναν πραγματικό ρεσιτάλ παιξίματος, δημιουργώντας πολλούς μιμητές. Δεν ήταν όμως μόνο τα γλέντια. Πολλές ήταν οι εμφανίσεις τους εντός και εκτός Κρήτης σε διάφορες πολιτιστικές εκδηλώσεις, μαζί εμφανίστηκαν και στην Φλωρεντία το 1997 στα πλαίσια του μουσικού φεστιβάλ, αποσπώντας διθυραμβικά σχόλια.
Σήμερα, μένει ο απόηχος της δόξας τους, μένει ο μύθος που έχτισαν γύρω από την πολυετή παρουσία και συνεργασία τους, μένει η εικόνα στο μυαλό όλων όσων τους γνώρισαν και βίωσαν την χαρά του γλεντιού που τόσο απλόχερα μας προσέφεραν και σίγουρα θα μείνουν για πάντα στις καρδιές μας. Ο Μιχάλης και ο Μανώλης....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου