Δευτέρα 19 Μαρτίου 2012

ΑΕΡΙΝΟΣ, ΤΟ ΨΗΛΟΤΕΡΟ ΧΩΡΙΟ ΤΗΣ ΚΙΣΑΜΟΥ




Ο Αερινός Κισάμου, έχει πράγματι κάτι το εντυπωσιακό, το επιβλητικό. Στην περιφέρεια των Εννιά Χωριών, αγναντεύει το Άη Δίκαιο, τον γυαλό της Χρυσοσκαλίτισσας, τα επιβλητικά τοπία της εννιαχωριανής γής.
Μικρό χωριό ανέκαθεν, σύμφωνα με απογραφές ακόμα και των τελευταίων ενετικών περιόδων, ποτέ οι κάτοικοι του δεν ξεπέρασαν τις 200 με 250 ψυχές. Μα ήσαν αρκετοί για να κρατήσουν το χωριό ζωντανό.
Ο Αερινός, που άνηκε στην πρώην κοινότητα Κεφαλίου, αποτελείται από τρείς κυρίως γειτονιές, τα Καλυβάκια (σε υψόμετρο 700 μέτρων), τα Κωσταντουλιανά και τα Φελεσιανά (σε υψόμετρο 800 μέτρων περίπου).
Αν και ορεινό χωριό, σε σχέση με τα υπόλοιπα "ψηλοχώρια" των Χανίων και της Κρήτης γενικότερα, δεν είναι άγονο και ξερό. Αντιθέτως, πολλά είναι τα τρεχούμενα νερά που πηγάζουν από την κορυφή του Κουτρούλη και απλώνονται στους αερινιώτικους κήπους και τις στέρνες. Καστανιές, οπωροφόρα δέντρα, ελιές, πλατάνια, καρυδιές, κήποι με λαχανικά κάθε λογής, αμπέλια. Πλούσια η γή του Αερινού, μα αλίμονο, δεν μπόρεσε να κρατήσει εκεί τα παιδιά της. Αν και ανεπτυγμένη η κτηνοτροφία και η γεωργία, δυστυχώς δεν ήταν αρκετά στοιχεία ούτως ώστε να επενδύσουν στην γή τους οι κάτοικοι του χωριού. Αν και μέχρι την δεκαετία του '40 ο Αερινός είχε σχετικά αρκετούς μόνιμους κατοίκους, κυρίως από την δεκαετία του '50, το χωριό πήρε την "κάτω βόλτα". Πολλοί ήταν αυτοί που έφυγαν για τα Χανιά, την Αθήνα, το εξωτερικό. Οι λόγοι βέβαια, γνωστοί, όπως και για τους περισσότερους μετανάστες εκείνης της περιόδου. Μα και η πολιτεία, η τοπική πολιτεία, οι φορείς, πότε νοιάστηκαν; Μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του '90, ο δρόμος που οδηγεί στον Αερινό, είχε τα μαύρα του τα χάλια. Όχι δηλαδή ότι σήμερα είναι "εθνική οδός"....!
Στο χωριό αυτό ήταν ζωντανά τα ήθη και έθιμα της Κισάμου, ανεπτυγμένες οι σχέσεις των κατοίκων με γιορτές, γλέντια, πανηγύρια. Εκεί έζησε και μεγαλούργησε και ο "'άσσος" της μουσικής, ο βιολιστής Γιάννης Φελεσάκης(Φελεσογιάννης).
Το πανηγύρι της τοπικής εκκλησίας, του Τιμίου Σταυρού, ήταν για πολλά χρόνια σημείο αναφοράς. Πανηγυριώτες από όλην την περιφέρεια των Εννιά Χωριών, γλέντια και τραγούδια. Άνοιγαν τα σπίτια, στρώνονταν τραπέζια για να φιλοξενήσουν τους επισκέπτες. Οι παλαιοί ακόμα θυμούνται τα γλέντια στο πανηγύρι με 2 και 3 ζυγιές όργανα. Μα από τα μέσα της δεκαετίας του '70 το πανηγύρι άρχιζε να φθίνει. Τα όργανα σταμάτησαν, το ίδιο και η κοσμοσυρροή. Για αρκετά χρόνια, μόλις λίγες δεκάδες ήταν οι επισκέπτες του άλλοτε μεγάλου πανηγυριού. Τα τελευταία χρόνια βέβαια επιχειρείται μια αναβάθμιση, κυρίως από τους νεώτερους καταγόμενους από τον Αερινό.
Ο Αερινός, δυστυχώς ακολούθησε την μοίρα των περισσότερων ορεινών οικισμών του νομού μας, παρόλο που όπως προείπαμε, διαθέτει όλα τα "φόντα" ώστε να μπορεί κάποιος να μείνει και να καλλιεργήσει το βιός του και να ζήσει αξιοπρεπώς.
Σήμερα, το χωριό απειλείται με πλήρη αφανισμό των κατοίκων του, αυτών των ελαχίστων (περίπου δέκα ηλικιωμένοι έχουν μείνει). Τα σπίτια, τα περισσότερα, είναι ερμητικά κλειστά και ετοιμόρροπα και κάποιες στιγμές θυμίζουν τις εικόνες που συναντά κανείς σε παλαιές εγκαταλελειμμένες πολιτείες. Κανείς δεν μερίμνησε για την τύχη αυτού του τόπου, κανείς τοπικός άρχοντας. Μα και πολλοί είναι αυτοί που παράτησαν στο έλεος των καιρών και των χρόνων την περιουσία τους.
Αν και υπάρχει μια σχετική προσπάθεια τα τελευταία χρόνια, κυρίως από νεαρά άτομα που κατάγονται από τον Αερινό, ούτως ώστε να μην ρημάξει τελειωτικά ο τόπος, ο Αερινός Κισάμου έχει ήδη μπεί στο τελευταίο στάδιο....αυτό της πλήρους ερήμωσης. Είναι ζήτημα χρόνου....Και για να μην γίνουμε μάντεις κακών, ίσως τα επόμενα χρόνια, αν τελικά κατοικηθεί ξανά το χωριό, η γλώσσα των κατοίκων του, δεν θα είναι "ελληνική"....