Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2010

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΟΥΝΕΛΗΣ, ΕΝΤΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟΥΣΙΑΣ.

Μιχ.Κουνέλης-Γ.Κουτσουρέλης (από το αρχείο του Ανυφαντή)



21 Δεκεμβρίου 1928 - 8 Σεπτεμβρίου 1999 +

Συμπληρώνονται 11 χρόνια από την ημέρα που ο Μιχάλης Κουνέλης έφυγε από κοντά μας. Το κενό που άφησε είναι μεγάλο, η απουσία του έντονη. Ήταν ένας άνθρωπος που απλόχερα σκόρπιζε το κέφι, την χαρά, το χαμόγελο. Δεν θα μιλήσουμε για την καλλιτεχνική του πορεία και προσφορά, άλλωστε ήδη στο ιστολόγιο μας έχουμε ήδη αναφερθεί εκτενώς στο μουσικό του βιογραφικό. Στις μέρες μας όμως που η μουσική μας έχει περάσει σε έναν καθαρά εμπορικό δρόμο με ό,τι αυτό συνεπάγεται, η παρουσία σήμερα του Μιχάλη Κουνέλη θα ήταν πραγματική πολυτέλεια. Βέβαια, οι συνεχιστές του, οι μαθητές του, για τους οποίους ο ίδιος υπερηφανευόταν, πατάνε στα χνάρια του και προχωρούν με βάση τις αξίες με τις οποίες γαλουχήθηκαν από τον μεγάλο αυτόν δάσκαλο. Το μόνο βέβαιο είναι ότι η μουσική συνείδηση του κόσμου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το όνομα του Κουνελομιχάλη και ποτέ δεν θα μπεί στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, ούτε θα σκεπαστεί από την καταχνιά των χρόνων.

Αξέχαστος για πάντα!!


Ακούστε τον Μιχ.Κουνέλη.Στο λαγούτο ο Στεφ.Καρεφυλλάκης.

ΘΕΟΧΑΡΗΣ ΤΖΙΝΕΥΡΑΚΗΣ

Όρθιος-δεύτερος από δεξιά ο Θεοχ.Τζινευράκης. Κάτω, στο βιολί ο Στρ.Γαλαθιανός και στο λαγούτο ο Δημ.Γαλάνης



1905 - 1981

Από τις σπουδαιότερες φωνές που έχουν εμφανιστεί στο κρητικό μουσικό στερέωμα. Μοναδική χροιά σπάνιου κάλλους. Τραγουδούσε τα πάντα: Συρτά,ριζίτικα, ταμπαχανιώτικα, σμυρναίϊκα. Γεννήθηκε και έζησε στα Νοχιά Κισάμου, σε αυτό το παραδοσιακό κεφαλοχώρι που εκείνα τα χρόνια, δέσποζε η κρητική μουσική. Ο Θεοχ.Τζινευράκης δεν ήταν αυτό που αποκαλούμε σήμερα "επαγγελματίας τραγουδιστής". Κύριο του επάγγελμα η γεωργία, αλλά και η κατασκευή λαϊνών. Όπως δηλαδή, οι περισσότεροι Νοχιανοί που φημίζονται για την πηλοπλαστική και την κατασκευή λαϊνών.
Δεν έπαιζε ο ίδιος κάποιο όργανο. Το όργανο του, ήταν το λαρύγγι του. Και οι καλλιτέχνες της περιοχής συνορίζονταν ποιός θα τον πρωτοπάρει στα γλέντια. Δισκογραφικά, έδωσε το παρόν ντύνοντας με την φωνή του διάφορα τραγούδια που έχουν μείνει κλασσικά στις μέρες μας όπως ο Κολυμπαριανός συρτός, ο Συρτός της Χαραυγής, η Νενέ κ.α. Συνεργάστηκε ως επί το πλείστον με τον Μαύρο, τον Γ.Κουτσουρέλη, τον Στρατή Γαλαθιανό και τον νοχιανής καταγωγής λαγουτιέρη Δημ.Γαλάνη, για τον οποίο θα γίνει κάποιο ξεχωριστό αφιέρωμα από την σελίδα μας. Ο Θεοχ.Τζινευράκης όμως, εκτός από τις άψογες φωνητικές εκτελέσεις του, μας άφησε και έναν πανέμορφο σκοπό, την προσωπική του σύνθεση "Νοχιανός συρτός του Θεοχάρη".

ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΥΛΩΝΑΚΗΣ

Φωτο: Από το βιβλίο του Θαν.Δεικτάκη "Χανιώτες Λαϊκοί μουσικοί που δεν υπάρχουν πιά, τόμος Ά"



1903 - 1990

Ο Μανώλης Μυλωνάκης υπήρξε ένας εκ των σημαντικότερων καλλιτεχνών της προπολεμικής περιόδου στην επαρχία Κισάμου και γενικότερα στον νομό Χανίων. Καταγόταν από το χωριό Άη-Κυρ-Γιάννης Κισάμου. Στην περιοχή του υπήρχε μουσική άνθηση εκείνη την περίοδο και ο Μανώλης Μυλωνάκης δεν άργησε να ασχοληθεί με το βιολί. Ήδη από έφηβος έπαιζε στα γλέντια και ξεχώρισε για το ταλέντο και το ήθος του. Μαζί του οι λαγουτιέρηδες Μαν.Καρεφυλλάκης, Στ.Μαυροδημητράκης, Δημ.Σγουρομάλλης, Γιάννης Λεφάκης, αλλά και άλλοι πολλοί.
Για πολλά χρόνια δέσποζε στα μουσικά πράγματα του τόπου. Εξαίσια τεχνική, πλούσιο ρεπερτόριο. Πολλοί "ειδικοί" τον κατατάσσουν σε μια από τις υψηλότερες θέσεις του καλλιτεχνικού πάνθεον. Ο Ναύτης υποστήριζε ότι το παίξιμο του Μυλωνάκη ήταν κάπου ανάμεσα από την γλύκα του Χάρχαλη και τον δυναμισμό του Μαριάνου. Μερικοί παλαιότεροι έχουν αναφέρει ότι είχε κοινά στοιχεία με τον αδικοχαμένο βιολιστή, τον Ευθύμη Λυραντωνάκη. Ασφαλώς θα είχε να προσφέρει ακόμα περισσότερα, αν δεν σταματούσε ξαφνικά την καλλιτεχνική του πορεία λόγω πένθους στα τέλη της δεκαετίας του '40. Έκτοτε δεν εμφανίστηκε ξανά σε κάποια επίσημη εκδήλωση. Έπαιζε ώς επι το πλείστον σε κλειστό κύκλο, για την παρέα του, για την οικογένεια του, για το ίδιο του το μεράκι. Και κάτι άλλο σημαντικό: Ο παλαιός λαγουτιέρης, ο αείμνηστος Δημ.Χαρτζουλάκης, σε μια συζήτηση κατ'ιδίαν είχε υποστηρίξει ότι ο Μανώλης Μυλωνάκης πριν την κατοχή είχε βγάλει και τον δικό του, ανέκδοτο, σκοπό, αλλά κάποιος λυράρης τον αντέγραψε...