Δευτέρα 29 Απριλίου 2013

ΕΚΟΙΜΗΘΗ Ο ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ.....




Ο ΠΡΩΗΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΙΣΑΜΟΥ ΚΑΙ ΣΕΛΙΝΟΥ, Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΕΝ ΖΩΗ "ΑΓΙΟΣ"...

Ο Σεβασμιώτατος Ειρηναίος Γαλανάκης γεννήθηκε στο Νεροχώρι Αποκορώνου Κρήτης στις 10 Νοεμβρίου 1911. Σπούδασε στο Ιεροδιδασκαλείο Κρήτης και στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Aθηνών, από την οποία αποφοίτησε το 1937. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές Θεολογίας και Κοινωνιολογίας στη Γαλλία, στα Πανεπιστήμια της Λιλ και του Παρισιού. Εργάστηκε ως καθηγητής Θεολογίας σε σχολεία του Νομού Χανίων την περίοδο 1938-1945. Το 1946 χειροτονήθηκε διάκονος και κατόπιν Πρεσβύτερος και του δόθηκε το οφίκιο του Αρχιμανδρίτη. Χρημάτισε Υποδιευθυντής της Εκκλησιαστικής Σχολής Κρήτης. Το Δεκέμβριο του 1957 η Ιερά Επαρχιακή Σύνοδος της Εκκλησίας της Κρήτης τον εξέλεξε Επίσκοπο Κισάμου και Σελίνου και χειροτονήθηκε στις 22 Δεκεμβρίου 1957. Στις 25 Σεπτεμβρίου 1962, με την ανύψωση των Επισκοπών της Κρήτης σε Μητροπόλεις προήχθη σε Μητροπολίτη. Στις 16 Δεκεμβρίου 1971 εξελέγη από την Ιερά Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου Μητροπολίτης της Ιεράς Μητρόπολης Γερμανίας. Επί Αρχιερατείας του αναγνωρίστηκε η Ορθόδοξη Μητρόπολη Γερμανίας ως τρίτη επίσημη εκκλησία στη χώρα, οικοδομήθηκε ο Μητροπολιτικός Ναός της Αγίας Τριάδας και το Μητροπολιτικό μέγαρο στη Βόννη, αλλά και πολλοί άλλοι ναοί σε άλλα μεγάλα κέντρα της Γερμανίας. Παραιτήθηκε το 1980. Στις 26 Ιανουαρίου 1981 ο Μητροπολίτης Ειρηναίος Γαλανάκης επανήλθε εκ νέου στη Μητρόπολη Κισάμου και Σελίνου. Στις 24 Αυγούστου του 2005 υπέβαλε την παραίτησή του για λόγους υγείας στην Ιερά Επαρχιακή Σύνοδο της Εκκλησίας της Κρήτης η οποία και έγινε αποδεκτή.

Από το φιλικό ιστολόγιο http://sadentrepese.blogspot.gr/

Τετάρτη 24 Απριλίου 2013

ΤΟ ΡΙΖΙΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΣΤΗΝ ΚΙΣΑΜΟ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ.....






Στον νομό Χανίων ώς γνωστόν γεννήθηκαν τα περήφανα αυτά τραγούδια που συντρόφευσαν κάθε λογής γεγονότα, χαρές και λύπες, γιορτές και γάμους, καθημερινές ασχολίες, πολέμους και δεινά. Σε κάθε περίσταση, πάντα βρίσκει τρόπο να ταιριάξει κι ένα τραγούδι. Στα ορεινά χωριά του νομού μας και στις πέντε επαρχίες, το ριζίτικο τραγούδι βρήκε πρόσφορο έδαφος για να αναπτυχθεί, να διατηρηθεί, να γαλουχήσει τις γενιές. Ο όρος "ριζίτικο" είναι αρκετά αδόκιμος, μιας και δόθηκε στην πορεία από τους εκάστοτε μελετητές, μόνο και μόνο για να ταυτοποιήσει το είδος αυτό. Όλοι οι παλαιοί έλεγαν "τραγούδι" και όχι "ριζίτικο". Αυτό παρουσιάστηκε και συνηθίστηκε να χρησιμοποιείται σαν όρος από την πρώτη περίπου δεκαετία του 20ου αιώνα.
Τα τραγούδια λοιπόν. Τα τραγούδια των Χανίων, τα τραγούδια της λεβεντιάς, τα τραγούδια της Κρήτης.
Στην Κίσαμο, το ριζίτικο δεν γνωρίζουμε περίπου πότε διαδόθηκε, σίγουρα πολύ παλιά, όμως ρίζωσε για τα καλά και έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της παρέας, της χαροκοπιάς, της καθημερινής ζωής.
Όλοι οι παλαιοί Κισαμίτες τραγουδούσαν έναν αρκετά μεγάλο αριθμό τραγουδιών, όλων των ενοτήτων και όλων των σκοπών. Και όσο κανείς προχωρούσε πρός τα ορεινά χωριά της Κισάμου, συναντούσε και μεγαλύτερη ποικιλία αυτών των τραγουδιών. Αν ρωτήσουμε σήμερα κάποιον ηλικιωμένο, θα μας πεί "οι Ρουματσίτες και οι Πανωμερίτες(σ.σ.Εννιαχωριανοί) ήταν οι καλύτεροι τραγουδιστάδες". Βέβαια, παντού συναντούσες τα παλιά χρόνια καλούς τραγουδιστές, στις παραπάνω όμως περιοχές ήταν αυτοί που ξεχώριζαν. Το ριζίτικο, δεν ήταν προνόμιο των καλλίφωνων, όπως τείνει σήμερα να συνδυαστεί. Ήταν προνόμιο των γνήσιων και ανόθευτων ανθρώπων, ανεξαρτήτου....καλλιφωνίας. Το δωρικό στοιχείο που διέπει αυτό το είδος τραγουδιού, συναντιόταν στην πλειονότητα του κόσμου, που εκείνα τα χρόνια διατηρούσε ανόθευτα τα χαρακτηριστικά του Κρητικού.
Βέβαια, κάποιοι ξεχώριζαν για την καλή και δυνατή τους φωνή, κάποιοι όμως ξεχώριζαν για τον πολύ ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίον τα ερμήνευαν.
Σε κάποια "τυπική" παρέα των παλιών χρόνων, λεγόταν ένα τραγούδι, συμπληρωνόταν από μαντινάδες, αρκετές σε αριθμό, στην συνέχεια ακολουθούσε πάλι τραγούδι, πάλι μαντινάδες και έτσι, κυλούσε όμορφα η διασκέδαση των ανθρώπων.
Στην Κίσαμο, από μία περίοδο κι έπειτα, εν αντιθέσει με τις υπόλοιπες επαρχίες του νομού μας, σημαντικό ρόλο έπαιζε ώς κύριο χαρακτηριστικό μιας χαροκοπιάς, η μουσική. Στην περιοχή αυτή ανθούσε σε ποσότητα και ποιότητα η μουσικοχορευτική παράδοση κι έτσι, το ριζίτικο δεν μονοπωλούσε το γλέντι. Αυτό ήταν και το κυριότερο στοιχείο που έκανε την Κίσαμο να διαφοροποιείται από τις υπόλοιπες περιοχές, δηλαδή, το βάρος δινόταν - όταν υπήρχαν όργανα - στην μουσική. Για παράδειγμα, σε ένα γλέντι, παιζόταν π.χ. μουσική για 3-4 ώρες, μετά γινόταν μια παύση για 1 ώρα όπου και λέγονταν τα ριζίτικα, έπειτα πάλι μουσική κ.ο.κ.
Πολλοί παλαιοί καλλιτέχνες, έχουν δώσει μαρτυρίες για τον τρόπο με τον οποίο γινόταν ένα γλέντι στην Κίσαμο, στο Σέλινο, στα Σφακιά. Στην Κίσαμο, όπως προείπαμε, όταν υπήρχαν όργανα, είχαν και τον πρωταγωνιστικό ρόλο, ενώ στα Σφακιά για παράδειγμα, ή, στα Κεραμιά, το ριζίτικο είχε τον πρώτο λόγο κι έπειτα τα όργανα.
Σε περίπτωση που δεν υπήρχαν όργανα, τότε ο κόσμος διασκέδαζε μόνο με ριζίτικα και μαντινάδες.
Ο Γάλλος καθηγητής μουσικής Marc Pincherle που βρέθηκε στα Χανιά περίπου κατά τα χρόνια του μεσοπολέμου, κατέγραψε στις σημειώσεις του ένα γεγονός που του προκάλεσε εντύπωση, στο χωριό "Voukolis" (σ.σ.Βουκολιές) σε ένα τοπικό πανηγύρι, δηλαδή, ο κόσμος διασκέδαζε και γλεντούσε τραγουδώντας και χωρίς την συνοδεία μουσικής και χορών.

Από μαρτυρίες που έχουμε συλλέξει, από παλαιούς Κισαμίτες, στα πλαίσια κάποιας γιορτής, ή άλλης κοινωνικής εκδήλωσης, τραγουδούσαν τα ριζίτικα με τις μαντινάδες τους, την στιγμή όμως που τραγουδούσε κάποιος, οι υπόλοιποι τον άκουγαν με θρησκευτική ευλάβεια, μάλιστα θεωρείτο ασέβεια, ακόμα και να καπνίσει κάποιος εκείνη την στιγμή!! Επίσης, κανείς δεν προσπαθούσε να "καπελώσει" τον άλλον, λέγοντας ένα κάπως πιό εντυπωσιακό και δύσκολο τραγούδι. Και όταν κάποιος μονοπωλούσε την συντροφιά, μην αφήνοντας κανέναν άλλον να τραγουδήσει, τότε τον επέπλητταν. Γίνεται και σήμερα το ίδιο;

Σήμερα, στους ρυθμούς της ξέφρενης ζωής του 21ου αίωνα και του πλήρους καταναλωτισμού, πολλές αξίες και πολλά στοιχεία του παρελθόντος που είχαν πραγματικά μεγάλη σημασία, έχουν περάσει όχι μόνο στην λήθη, αλλά στο χρονοντούλαπο.
Αρκετές παρέες νέων αρέσκονται στην φιγούρα, στα "εφέ", στον άχαρο και ανούσιο εντυπωσιασμό. Ξεπηδούν λογής - λογής τραγουδιστάδες, με σύνθημα τις λέξεις όπως "αναβίωση - παράδοση - παλαιϊκά", με την διαφορά ότι δεν υποστηρίζουν τις ανωτέρω λέξεις, αλλά την προσωπική τους προβολή, είτε κρατώντας ένα μικρόφωνο, είτε ένα ποτήρι κρασί.  Δεν είναι σίγουρα όλοι έτσι, είναι όμως ένα μεγάλο ποσοστό που δυστυχώς, διεκδικεί και δάφνες "ώς πρός την διατήρηση του ριζίτικου". Σίγουρα, ένα θετικό αποτέλεσμα για την διάσωση των τραγουδιών αυτών οφείλεται στις αξιέπαινες προσπάθειες των συλλόγων "Κρητικές Μαδάρες", "Γκίγκιλος", "Πολιτιστικός Σύλλογος Σελίνου", "Ριζίτες Κισάμου" κλπ, αλλά και στις πεισματικές θα λέγαμε, προσπάθειες κάποιων ηλικιωμένων να διδάξουν και να γαλουχήσουν τους νεώτερους με το ριζίτικο τραγούδι και την "τελετουργία" της παραδοσιακής παρέας. Κι ενώ κάποια χρόνια πρίν, τα ριζίτικα τραγούδια είχαν συρρικνωθεί σε αριθμό και ποιότητα και έκαναν αραιά και πού την εμφάνιση τους σε μιά κισαμίτικη παρέα και όχι μόνο, σήμερα παρατηρούμε ότι όλο και περισσότερες νέες παρέες διασκεδάζουν με τον παλιό-καλό τρόπο. Όπως είπαμε όμως και πρίν, δεν είναι λίγοι αυτοί που αρέσκονται στην φιγούρα και εκεί λοιπόν πρέπει να γίνει κατανοητό, ότι το ριζίτικο τραγούδι δεν είναι....."χαβαλές"...δεν είναι "με γράφει το βιντεάκι για το youtube".....αλλά είναι αυστηρή και σεμνή κατάνυξη!!



Τρίτη 23 Απριλίου 2013

ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΠΕΡΤΑΚΗΣ


Τα Πλακάλωνα Κισάμου και στο βάθος ο κόλπος της Κισάμου και το Καστέλι.


1855 - 1945 (;)

Από τους παλαιότερους λαγουτιέρηδες για τους οποίους γίνεται λόγος σήμερα.
Γεννήθηκε στα Πλακάλωνα Κισάμου και δραστηριοποιήθηκε στα μουσικά δρώμενα της εποχής του από την τελευταία δεκαετία του 19ου αίωνα. Έπαιζε με σχετικά πρωτόγονο τρόπο, μιας και δεν είχε εξελιχθεί ακόμα το λαγούτο, με τον τρόπο τουλάχιστον που το επεξεργάστηκαν οι μεγάλοι πριμαδόροι, ο Σταύρος Μαυροδημητράκης και ο Γιώργης Κουτσουρέλης. Όμως, ο Μπερτάκης μέσα από τις δυνατότητες του, απέδιδε σωστά τους σκοπούς και τα τραγούδια της εποχής.
Ξεχώρισε όμως περισσότερο σαν τραγουδιστής και οι μεγάλοι βιολιστές της εποχής εκείνης, συνορίζονταν ποιός θα τον πάρει πρώτος στα γλέντια.
Συμπορεύτηκε με τα "ιερά τέρατα" που άκμαζαν εκείνα τα χρόνια, τον Μαριαναντρίκο, τον Καναρίνη, τον Μανιατογιάννη, τον Ματζουράνα κ.α.
Για πολλά χρόνια μετανάστευσε στην Αμερική. Δεν έχουμε πληροφορίες για την εκεί του μουσική δραστηριότητα, όταν όμως επέστρεψε, σε μεγάλη πλέον ηλικία, συνόδευσε με το λαγούτο του, τον Φαντομανώλη και τον Γιώργη Μαριάνο.






Πέμπτη 18 Απριλίου 2013

ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΛΑΪΝΑΚΗΣ




1900 - 1976

Γεννήθηκε στον Λαρδά Κισάμου, στο πανέμορφο αυτό γραμπουσιανό χωριό. Λαγουτιέρης και ριζίτης, καλός γνώστης των περήφανων αυτών τραγουδιών.
Από μουσική οικογένεια ο Λαϊναριστείδης. Ο πατέρας του ήταν ο παλαιός και σπουδαίος βιολιστής, ο   Λαϊνονικολής. Ο αδελφός του ο Γιώργος έπαιζε βιολί και λαγούτο. Ο αείμνηστος Στέλιος Γ. Λαϊνάκης, ο γλυκός αυτός λαγουτιέρης με την εξαίσια φωνή, ήταν ανηψιός του.
Ο Λαϊναριστείδης έπαιζε στα γλέντια της περιοχής του ώς επί το πλείστον, αλλά και στα χωριά γύρω από το Καστέλι. Συνεργάτες είχε τον αδελφό του, τον Γιώργη, τον Ευθύμη Λυραντώνη που ήταν και καλός του φίλος, τον Φουροδημήτρη από τον Άη Γιώργη κ.α. Ερασιτέχνης κυρίως, δεν άσκησε το επάγγελμα του μουσικού.
Άπειρες οι ιστορίες για τον καλλιτέχνη αυτόν, σκορπούσε το κέφι και την χαρά, είτε με το λαγούτο του, είτε με τα ριζίτικα τραγούδια.



Τρίτη 16 Απριλίου 2013

ΠΕΤΡΟΣ ΚΑΡΜΠΑΔΑΚΗΣ - ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ






Υπήρχε η σκέψη από πέρυσι που "έφυγε" ο Πέτρος να ανεβάσουμε κάποια αποσπάσματα από την κουβέντα μας, για διάφορους λόγους όμως το αναβάλαμε. Το blog αυτό, ήταν κατά κάποιο τρόπο και ιδέα του Πέτρου, μιας και υποστήριζε ότι η Κίσαμος πρέπει να προβληθεί και διαδικτυακά, μιας και οι περισσότερες σελίδες στο ίντερνετ, αδιαφορούν - μην πούμε - μπλοκάρουν ό,τι έχει να κάνει με την μουσική παράδοση της Κισάμου και των Χανίων γενικότερα.
Η κουβέντα μας, η εντελώς απρογραμμάτιστη και φιλική, έλαβε χώρα στο Καστέλι Κισάμου τον Αύγουστο του 2006. Ο Πέτρος δέχθηκε να καταγραφεί ένα μεγάλο μέρος της κουβέντας μας και είχε συγκαταθέσει στο να δημοσιευτεί κάποτε, εφόσον θα δημιουργούταν αυτή εδώ η σελίδα.
Θα παραθέσουμε λοιπόν κάποια αποσπάσματα και σίγουρα, κάποιοι ίσως να πικραθούν, ή και να θυμώσουν από τα λεγόμενα του Πέτρου. Όπως και να'χει όμως, αξίζει σεβασμός σε έναν άνθρωπο που πρόσφερε τόσα πολλά και που έφυγε σχεδόν ξεχασμένος από τους πολλούς "ευεργετηθέντες". 


Κ.Μ.Κ: Πέτρο, στην Κουκουναρά γεννήθηκες, εκεί έπιασες και το όργανο έφηβος;

Π.Κ: Ναί, στην Κουκουναρά το 1943. Εκεί πρωτόμαθα το λαγούτο.

Κ.Μ.Κ: Μεγάλο χωριό τότε η Κουκουναρά;

Π.Κ: Ναί, καμία σχέση με σήμερα, δηλαδή τότε ήμασταν μια τρακοσαριά κάτοικοι. Η Κουκουναρά ήταν κοινότητα με άλλες γειτονιές μαζί, τα Τσικαλαριά, τα Χορευτιανά, τα Χαρχαλιανά, άνηκαν στην κοινότητα Κουκουναράς.

Κ.Μ.Κ: Υπήρχε τότε ζωντανή η μουσική στο χωριό σου;

Π.Κ: Ολοζώντανη, όχι μόνο σε εμάς, σε όλη την περιοχή. Ήταν η χρυσή εποχή της κισαμίτικης μουσικής τότε, μιλάμε από το '20 μέχρι και το '60 περίπου, πολλά όργανα, πολλά γλέντια, ο κόσμος είχε μεράκι και διάθεση, δεν ήταν όπως σήμερα που έχουν βαρεθεί τα πάντα, υπήρχε δίψα, να πάνε στο πανηγύρι  να ακούσουν όργανα, να χορέψουν να τραγουδήσουνε, τότε έπαιζε η 'Α εθνική κατηγορία, μιλάμε για μουσικούς κορυφές, μεγάλα ονόματα....

Κ.Μ.Κ: Γιατί έμαθες λαγούτο και όχι ας πούμε, βιολί;

Π.Κ: Μου άρεσε περισσότερο το λαγούτο, ήταν πιο να το πούμε, δυνατό όργανο, βαρύ όργανο, εντυπωσιακό. Και το βιολί μου άρεσε πολύ, αλλά να σου πώ, εκείνη την εποχή δέσποζε ο Κουτσουρέλης κι έλεγα, ας μάθω να παίζω έστω και μισή στροφή από αυτά που παίζει, με εντυπωσιάζε, καταλαβαίνεις ε; Δηλαδή, είχα πρότυπο και για αυτό ήθελα και να γίνω λαγουτιέρης.

Κ.Μ.Κ: Τον Κουτσουρέλη είχες λοιπόν πρότυπο....

Π.Κ: Ναί, κυρίως τον Κουτσουρέλη. Τον Γιώργο, γιατί ήταν και ο αδελφός του ο Στέλιος. Αλλά ήταν κι άλλοι λαγουτιέρηδες τότε, πολύ τεχνίτες παίκτες, αλλά πιο πολύ ο Κουτσουρέλης έτσι με...τον θαύμαζα περισσότερο αυτόν.

Κ.Μ.Κ: Έπαιζε στο χωριό σου ο Κουτσουρέλης τότε;

Π.Κ: Ναί, έπαιζε και στα γύρω χωριά έπαιζε, στο Καστέλλι που'χε το μαγαζί του έπαιζε. Τότε έπαιζε με τον Μαύρο, ζυγιά Μαύρος - Κουτσουρέλης, σου λέει ότι δεν υπήρχε καλύτερη ζυγιά από αυτούς τους δύο εκείνα τα χρόνια. Δηλαδή να καταλάβεις, έπαιζε θυμάμαι ο Κουτσουρέλης με τον Μαύρο σε έναν γάμο στον Άη Κυργιάννη και εγώ ήμουν πόσο, θα ήμουν δεκατριών; Τότε. Και ήτανε ξέρω'γω, τρακόσιοι καλεσμένοι, κι άλλοι τόσοι ακάλεστοι, μόνο και μόνο για να τους ακούσουνε....

Κ.Μ.Κ: Και εσύ ακάλεστος;

Π.Κ: Ναί, βέβαια, πηγαίναμε όλα τα πιτσιρίκια του χωριού και καθόμασταν κοντά εκεί στο γλέντι για να ακούσουμε τα όργανα, δεν είχαμε κι άλλη ασχολία, δεν είχαμε πώς το λένε, χόμπι, αυτή ήταν η διασκέδαση μας, να πηγαίνουμε στα όργανα να στήνουμε αφτί.

Κ.Μ.Κ: Για πές μου για το λαγούτο, για τους καλλιτέχνες τότε που υπήρχαν, ποιοί ήταν αυτοί που σου άφησαν εντυπώσεις εκτός του Κουτσουρέλη;

Π..Κ: Ναί, ο Κουτσουρέλης ήταν που σου'πα και πρίν ο νούμερο ένα. Αυτός ξεχώρισε πιο πολύ. Μετά, ήταν κι άλλοι, δηλαδή ήταν ο Μαυροδημήτρης, ο  Λέφας, ο Μιχάλης ο Αντρουλάκης, οι Καρεφύλληδες, ο Μαργαρίτης, ο Καρτσώνης, ο Πολυχρονάκης, ο Γαλάνης, πολλοί ήταν.....

Κ.Μ.Κ: Ο Γαλάνης, ποιός λές;

Π.Κ: Ο Μανώλης ο τυφλός που λέγαμε, από τις Λουσακιές. Ήταν κι άλλος μέσα στα Χανιά, ο Δημήτρης. Εγώ σου λέω για τον Μανώλη, αυτόν τον έζησα πιο πολύ, πρίν ακόμα ανέβω στην Αθήνα....

Κ.Μ.Κ: Όλοι αυτοί ήταν λοιπόν καλοί λαγουτιέρηδες;

Π.Κ: Κι αυτοί και άλλοι που ξεχνώ, νά, ο μακαρίτης ο Μαρέντος ο Χάρης, φωνή καμπάνα. Ο Λέφας και ο Αντρουλάκης ήταν πολύ τεχνίτες, ωραίοι στο παίξιμο και ο Λέφας ειδικά είχε και καλή φωνή. Ο Λέφας μου είχε δείξει και το λεβό κούρντισμα που τότε δεν το κάνανε και πολλοί, αυτός το έκανε, ο Κουτσουρέλης το έκανε, ο Μαρουβάς ο Γιώργης το έκανε μου φαίνεται....

Κ.Μ.Κ: Λεβό; Το χαμηλό λές;

Π.Κ: Ναί, το χαμηλό, πιο έτσι να στο πώ, σεμνό. Δεν το συνήθιζαν γιατί το βιολί έπαιζε ψηλά για να ακούγεται τότε που δεν είχανε ενισχυτές και ηχεία. Παίζανε τα βιολιά πολύ ψηλά, σου'βγαινε το λαρύγγι για να τραγουδήσεις...

Κ.Μ.Κ: Ο Χάρχαλης τραγουδούσε έτσι...

Π.Κ: Ναί, ο Χάρχαλης και άλλοι παλιοί. Εγώ δεν τον πρόλαβα τον Χάρχαλη να τραγουδάει έτσι, αλλά ήταν μερικοί παλιοί που τραγουδούσαν έτσι....

Κ.Μ.Κ: Ξέρω ότι έπαιξες με τον Χάρχαλη...

Π.Κ: Ναί, ήμουν τότε στα πρώτα μου ακόμα, στραβάδι που λένε, δεν ήξερα που πάν τα τέσσερα. Και παίξαμε με τον Χάρχαλη και τραγουδούσα εγώ, αυτός δεν τραγουδούσε τότε. Παλιά, λέγανε ότι ήταν ο καλύτερος στο τραγούδι και στο βιολί, είχε αυτή την γλύκα το όργανο του που δεν την είχε άλλος, αλλά μετά που έχασε το παιδί του και είχε βαρύ πένθος, δεν ξανάπαιξε στα γλέντια, ούτε τραγουδούσε....

Κ.Μ.Κ: Δεν παίξατε τότε δηλαδή σε γλέντι;

Π.Κ: Σε γιορτή παίξαμε, δεν έπαιζε ο Χάρχαλης τότε σε γάμους και πανηγύρια, είχε το πένθος. Αλλά ρε παιδί μου, παρόλο που ήταν ξέρω'γω σχεδόν ογδόντα χρονών, είχε ακόμα αυτό το παθιάρικο, την σπίθα. Και μετά να κάτσει να μου δείξει τις σειρές, τις έλεγε τις σειρές άλφα-βήτα-γάμα-δέλτα, με συρτά οι σειρές, αυτός τις είχε κανονίσει και μου τις έδειχνε, μου έλεγε, ο τάδε σκοπός ταιριάζει στην γάμα σειρά και τα λοιπά, κι όταν κάπου το έχανα μου το ξανάδειχνε.

Κ.Μ.Κ: Τις έχω ακουστά τις σειρές του Χάρχαλη, τις έπαιζαν όλοι αυτές;

Π.Κ: Οι περισσότεροι οι παλιοί τις παίζανε, κι ο Κουτσουρέλης, κι ο Μαύρος κι ο Ναύτης κι όλοι αυτοί που ας πούμε είχανε...

Κ.Μ.Κ: Ο Μαριάνος τις έπαιζε;

Π.Κ: Κοίτα, τον Μαριάνο δεν τον έφτασα καλά. Αυτός μετά το '60 αρρώστησε και σταμάτησε να παίζει και κανά - δυό φορές που τον άκουσα όταν ήμουν μαθητής του σχολειού ακόμα, δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα. Ο Μαριάνος δεν είχε τις γνώσεις του Χάρχαλη, δηλαδή, ρωτούσες τον Χάρχαλη ποιός είναι αυτός ο σκοπός και σου'λεγε, είναι του τάδε και τον λένε έτσι. Ενώ ο Μαριάνος, σου έλεγε, είναι παλιός ο σκοπός και δεν ξέρω. Δεν έπαιζε τις σειρές ο Μαριάνος όπως τις έπαιζε ο Χάρχαλης, δηλαδή έκανε κάτι δικά του, από τον Λουσακιανό σου γυρνούσε στον Σελινιώτικο, κάτι τέτοιο περίπου.

Κ.Μ.Κ: Γιατί το έκανε αυτό;

Π..Κ: Δεν ξέρω, τι να σου πώ, έτσι τον βόλευε ίσως.

Κ.Μ.Κ: Όμως ο Μαριάνος δίδαξε το βιολί.....

Π.Κ: Ναί, έδειξε σε πολλούς. Ακόμα και σε λυράρηδες που πήγαν να τον βρούν για να τους μάθει σκοπούς και σε λαγουτιέρηδες. Έκανε μαθήματα ο Μαριάνος, ο Χάρχαλης δεν έκανε.

Κ.Μ.Κ: Γιατί;

Π.Κ: Γιατί έλειπε τον περισσότερο καιρό, πηγαίνανε τα νέα παιδιά στα Χαρχαλιανά και δεν τον βρίσκανε. Και μετά, το'χανε σύστημα οι παλιοί, δεν έδειχνε γιατί σου λέει, θα μου κλεψουν τα μυστικά....

Κ.Μ.Κ: Συγγνώμη, αλλά αυτά είναι χαζομάρες...

Π..Κ: Ε ναί, είναι, αλλά τι να πείς, παλιά μυαλά που λένε.....

---------------------------------------------------------------------------------------

Κ.Μ.Κ: Γιατί Πέτρο δεν βγήκε ένα λαγούτο εφάμιλλο του Κουτσουρέλη ξανά;

Π..Κ: Γιατί δεν το ήθελε ο ίδιος. Πώς να στο πώ, ήταν εγωιστής. Πολύ εγωιστής. Ο Κουτσουρέλης άφησε μιμητές, πολλούς μιμητές, δεν άφησε όμως συνεχιστές. Ήθελε να μείνει αυτός ας πούμε στην ιστορία. Εμένα δεν μου έδειξε ποτέ, δεν του το ζήτησα κιόλας. Με αγαπούσε πολύ, αυτός με ξεχώρισε ανάμεσα από τόσους και με πήρε μαζί με τον Μαύρο και πήγαμε και γράψαμε το δισκάκι που σου είπα πρίν, το πρώτο μου δισκάκι. Του άρεσε όπως τραγουδούσα και όπως έπαιζα, παρόλο που ήμουν πολύ μικρός, αλλά δεν μου είπε και ποτέ, έλα να σου δείξω. Ούτε κι εγώ όμως του το ζήτησα...

Κ.Μ.Κ: Και εσύ λοιπόν εγωιστής...(γέλια)..

Π.Κ: Όχι ρε'συ, δεν του το ζήτησα γιατί ήξερα την απάντηση του και να σου πώ κιόλας, έλεγα ρε παιδί μου, θα δουλέψω μόνος μου, δεν ήθελα να αντιγράψω κανέναν. Σου είπα, καλό είναι να έχεις πρότυπα, αλλά πάνω απ'όλα να έχεις τον δικό σου χαρακτήρα στο παίξιμο, να βγάλεις την δική σου ψυχή, να βάλεις την σφραγίδα σου, όχι να ξεπατηκώσεις τον άλλον.

Κ.Μ.Κ: Ναί, κατάλαβα, αλλά σήμερα όμως, υπάρχει αυτό, δηλαδή, υπάρχει ξεχωριστό στύλ;

Π.Κ: Καλά, άσε τι υπάρχει σήμερα, να μην πώ καλύτερα τι υπάρχει. Η σάρα και η μάρα και το κακό συναπάντημα υπάρχει. Όλοι είναι φίρμες. Όλοι είναι μεγαλοκαλλιτέχνες. Απέξω όλα αυτά, γιατί μέσα τους δεν ξέρουν οι περισσότεροι που πάνε τα τέσσερα. Δεν έχουνε γνώσεις. Σου λέει, παίζω καλό βιολί, καλή λύρα και καλό λαγούτο. Ε καί; Ο καλλιτέχνης δεν φτάνει να είναι μόνο τεχνίτης του όργάνου, αλλά και γνώστης της μουσικής παράδοσης. Δηλαδή, να ξέρεις τι είναι αυτό που παίζεις, πώς το παίζεις, γιατί το παίζεις, να ξέρεις μουσικά μέτρα και χρόνους και τέτοια πράγματα. Μπορεί να πούμε να παίζεις μέτριο όργανο. Αλλά αν είσαι γνώστης της παράδοσης, ακόμα και το μέτριο μπορεί να φανεί άριστο γιατί βγάζεις ένα σωστό αποτέλεσμα, καταλαβαίνεις τι θέλω να σου πώ;

Κ.Μ.Κ: Απόλυτα....

Π.Κ: Ναί, δηλαδή ρε'συ δεν φτάνει μόνο η δεξιοτεχνία. Τι να την κάνω εγώ την δεξιοτεχνία, όταν χορεύουν από κάτω δέκα άτομα και τα δέκα τα έχεις εκτός χρόνου στον χορό, ο ένας στην ανατολή κι ο άλλος στην δύση. Και άσχετος να είναι ο χορευτής, αν εσύ ξέρεις να βάζεις σωστά μέτρα, θα τον έχεις στον χρόνο. Αλλά σου είπα, όλοι είναι φίρμες, κοιτάνε πώς να πάρουν καινούργια μηχανήματα, πώς θα κλείσουν εκατό γλέντια, πώς θα βγάλουν σιντί, πως θα ντυθούν με σαλβάρια, πώς θα βγούνε στην τηλεόραση κι άσε τα υπόλοιπα να πάνε στο διάολο....

Κ.Μ.Κ: Όλοι είναι έτσι;

Π.Κ: Όχι όλοι, αλλά είναι η πλειοψηφία. Υπάρχουν και παιδιά που το έχουν πάρει ζεστά το πράγμα και έχουν μάθει δύο-τρία πράγματα και παίζουν σοβαρά. Αλλά ξέρεις κάτι, οι σοβαροί ποτέ δεν γίνονται φίρμες, δεν αρέσουν στον κόσμο. Ο κόσμος θέλει καλαμπαλίκι σήμερα......

Κ.Μ.Κ: Πέτρο θεωρείς ότι η κρητική μουσική περνάει κρίση σήμερα;

Π.Κ: Ναί, όπως το είπες, η πιο σωστή λέξη, περνάει κρίση. Υπάρχει ποσότητα, αλλά δεν υπάρχει η ποιότητα. Παλαιότερα ήμασταν πολύ λιγότεροι μουσικοί, αλλά θεωρώ ότι ήμασταν πιο κοντά στην σωστή παράδοση. Σήμερα υπάρχουν εκατοντάδες μουσικοί, αλλά είναι ελάχιστοι οι παραδοσιακοί...

Κ.Μ.Κ: Που νομίζεις ότι οφείλεται αυτό;

Π.Κ: Στην μόδα οφείλεται, στην μανία για να γίνει κάποιος φίρμα και να τα κονομήσει. Η κρητική μουσική έχει χαλάσει, όχι από εδώ τόσο,  από την  Αθήνα. Από εκεί έχει ξεκινήσει το στραβό πράμα, στο λέω αυτό γιατί έζησα πολλά χρόνια εκεί, έπαιξα χιλιάδες φορές και είδα τα τελευταία χρόνια την κατάντια. Και δεν φταίνε μόνο οι μαζαγάτορες, σου λέει, κύριε εγώ θέλω να γεμίζει το μαγαζί για να τα κονομάω. Φταίνε περισσότεροι οι σύλλογοι στην Αθήνα,διότι αυτοί πάνε και κλείνουν γλέντια με μουσικούς απαράδεκτους μόνο και μόνο για το χρήμα. Ο σύλλογος πρέπει να στηρίζει τα ήθη και τα έθιμα, να κάνει πολιτισμό και όχι επιχείρηση, αλλά δυστυχώς το βλέπουν αλλιώς το πράμα. Η νεολαία στην Αθήνα έχει βγεί εκτός γραμμής. Μα σου λέει ο άλλος, πάνε στα κρητικά. Ε και; Κρητικά είναι αυτά; Είτε πάνε στα μπαράκια, είτε στα κρητικά, την ίδια μουσική ακούνε περίπου (γέλια). Πάνε όλα τα παιδιά από τους χορευτικούς συλλόγους, μαυροντύνονται και έχουν την μπουκάλα το ουϊσκι στο χέρι και καταχτυπιούνται εκεί και κοντράρονται για το ποιό συγκρότημα θα σηκωθεί και θα χορέψει καλύτερα να βάλει τα γυαλιά στο άλλο. Έπαιζα στα μαγαζιά και μπορώ να σου πώ ότι αυτά τα πράγματα δεν τα είδα ποτέ πρίν, μετά το '95 περίπου ξεκίνησε αυτή η αηδία που έγιναν μόδα τα συγκροτήματα και τα μαγαζιά στους νέους και δεν ξέρω δηλαδή.....

Κ.Μ.Κ: Αναφέρεσαι σε συγκεκριμένα μαγαζιά και συλλόγους και χορευτικά;

Π.Κ: Κοίτα, παλιά υπήρχαν πολλά μαγαζιά, αλλά αυτά που δεν ακολούθησαν την μόδα με το ουϊσκι και τις φίρμες τους μουσικούς, έβαλαν λουκέτο. Έμειναν μερικά μόνο και εκμεταλλεύτηκαν την μόδα αυτή. Έφερνε π.χ. έναν σοβαρό λυράρη το μαγαζί και μάζευε πέντε παρέες. Κι έφερνε την άλλη εβδομάδα έναν σαλταδόρο λυράρη και μάζευε πενήντα παρέες. Γιατί; Γιατί ο σαλταδόρος αρέσει στην νεολαία, στις γκομενίτσες και φέρνει και χρήμα. Αν εξαιρέσεις λίγο τον Ομαλό που φέρνει και δικούς μας εδώ, βιολιά και υποστηρίζει τους νέους και κρατά ας πούμε το επίπεδο και την κουζίνα, τα υπόλοιπα μαγαζιά εκμεταλλεύονται την μόδα. Πας να φάς και σου φέρνουνε την μπριζόλα που΄χουνε ψήσει το μεσημέρι και το κρασί που μυρίζει θειάφι. Σου λέει, που θα μου πάς, θα σου πουλήσω το ουϊσκι, να μου κάνεις και ταμείο. Και φέρνουνε αυτούς τους απαράδεκτους μουσικούς και πάνε από κάτω η νεολαία μεθυσμένα και παλαμοκροτάνε γύρω από τον λυράρη και κάνουν τους καπεταναίους. Και δώς του μετά να κάνουν κόντρα στους χορούς. Κανένα συγκρότημα χορευτικό αυτή την στιγμή στην Αθήνα,κανένα συγκρότημα δεν παράγει κρητική παράδοση. Όλα είναι της μισής οκάς. Ελάχιστα είναι τα παιδιά που χορεύουν μερακλήδικα, τα περισσότερα είναι της φιγούρας......

Κ.Μ.Κ: Σε βρίσκω Πέτρο πολύ αυστηρό ή είναι η ιδέα μου;

Π.Κ: Εγώ τα έχω ζήσει όλα αυτά, στα έχω ξαναπεί κι άλλες φορές, δεν αλλάζω την γνώμη μου, προτιμώ να λέω αυτό που αισθάνομαι κι ας μην αρέσω από το να λέω ψέμματα για να γλύφω τον άλλον να με καλάει να παίζω. Καλύτερα να μην παίζω. Γι'αυτό κι έφυγα από την Αθήνα γιατί τα βαρέθηκα όλα αυτά τα πράγματα και τους μουσικούς της φίρμας που οι περισσότεροι περάσανε από εμένα και σήμερα δεν μου λένε ούτε καλημέρα, γιατί σου λέει, εγώ έγινα μεγάλος και τρανός και τι δουλειά έχω τώρα με τον Καρμπάδο τον γέρο;

Π.Κ: Έχεις βοηθήσει αρκετό κόσμο Πέτρο....

Κ.Μ.Κ: Ναί, πολύ κόσμο. Και δικά μας παιδιά, βιολιά και λαγούτα και λυράρηδες από όλη την Κρήτη. Ποτέ δεν είπα σε κάποιον, σου κλείνω την πόρτα. Μου ήρθε ο άλλος και δεν ήξερε τι πάει να πεί λύρα και ήρθε με το μπουζούκι στο χέρι και τον έβαλα κάτω, του έδειξα σκοπούς, του έδειξα μέτρα και χρόνους, να κάνουμε πρόβες και τα λοιπά, να τον βγάλω στο πάλκο να γίνει γνωστός και αυτός μετά να μου γυρίσει την πλάτη.....

Π.Κ: Για κάποιον συγκεκριμένο αναφέρεσαι;

Κ.Μ.Κ: Ναί, έγινε μεγάλη βεντέτα και βγάζει και δίσκους με το τσουβάλι κι άμα του πείς για τον Πέτρο, σου λέει, ναί κάπου τον έχω ακουστά.....

Κ.Μ.Κ: Δικός μας, Χανιώτης;

Π.Κ: Όχι, Λασιθιώτης, άστα τώρα, μην τα λέμε άλλο αυτά. Μετά από τόσα χρόνια στο επάγγελμα, δεν έκανα τίποτα, λεφτά δεν έκανα, τα έφαγα, κακά κουμάντα, αλλά τουλάχιστον τα σκόρπισα ρε παιδί μου και το ευχαριστήθηκα, σπίτι δεν έκανα γιατί δεν ήταν ο χαρακτήρας μου της οικογένειας και τέτοια, αλλά πίστευα όμως ότι έκανα καλούς συνεργάτες και φίλους. Τελικά διαόλους έκανα (γέλια). Τουλάχιστον εδώ που'ρθα να βρώ την ησυχία μου και που και που να παίζω για την παρέα......

------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Κ.Μ.Κ: Πέτρο, θέλω να μου πείς για τις συνεργασίες που είχες με άλλους καλλιτέχνες...

Π.Κ: Έπαιξα με όλα τα βιολιά της εποχής μου και νεώτερους ακόμα. Δεν υπάρχει βιολί που να μην έκανα έστω μια συνεργασία, ένα γλέντι. Και με τον Κουνέλη, τον Ναύτη, τον Κατράκη, τον Μαύρο, τον Νταουντέ τον χωριανό μου, με όλους τους παλιότερους και συνομήλικους μου έπαιξα. Με λυράρηδες έπαιξα, με τον Μουντάκη, τον Μελεσανάκη, τον Αστρινό, τον Περιστέρη, τον Σκορδαλό, τον Σηφογιώργη, τον Φραγκιουδάκη, με πολλούς και διάφορους. Και με νέους, βιολάτορες και λυράρηδες, εγώ τους έβγαλα τους περισσότερους και το Χορευτάκη, το Τζουγανάκη, το Μαρτσάκη, το Ζωϊδάκη, τα Περουλάκια, το Χαρχαλάκη, τον Αλέξανδρο τον Παπαδάκη, το Λουφαρδάκη, τα Μακριδάκια κι άλλους πολλούς. Και μερικοί από αυτούς, δεν μου λένε ούτε καλημέρα σήμερα, δεν το καταδέχονται βλέπεις διότι όπως μου είπε ένας να μην σου λέω και όνομα, καταλαβαίνεις τώρα, δεν σε παίρνω ρε Πέτρο στο γλέντι γιατί δεν τραβάς πλέον. Εντάξει, δεν λέω  ότι έχω τις ίδιες δυνάμεις, αλλά όχι και ότι αχρηστεύτηκα ρε γαμώτο...

Κ.Μ.Κ: Μάλλον είσαι αντιεμπορικός.....(γέλια)...

Π.Κ.: Ναί ναί, αυτό είναι μάλλον....(γέλια)...

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Κ.Μ.Κ: Πές μου λίγο με τον Μουντάκη πώς συνεργάστηκες;

Π.Κ: Με τον Μουντάκη μας γνώρισε ο Στέλιος ο Κουτσουρέλης. Εγώ έπαιζα τότε στο Αρκάδι στο Αιγάλεω και ο Στέλιος είχε έρθει με τον Μουντάκη και τέλος πάντων συστηθήκαμε και του άρεσε το παίξιμο μου και συνεργαστήκαμε...

Κ.Μ.Κ: Καλός ο Μουντάκης έ;

Π.Κ. Αξιοπρεπής άνθρωπος ήταν ο μακαρίτης και με αγαπούσε. Κοίτα, θεωρώ ότι έπαιζε πολύ καλή λύρα, για τα γούστα τα δικά μου δηλαδή αν μου έβαζες Σκορδαλό ή Μουντάκη, σου έλεγα Μουντάκη. Έπαιζε πιο τεχνικά, πιο ζωντανά. Ο Σκορδαλός είχε ας πούμε την μανία να μην αφήνει τον λαγουτιέρη να ακούγεται, έπαιζε εγωιστικά, ο Μουντάκης ήταν πιο καλός συνεργάτης. Καλή λύρα ο Σκορδαλός, για τα γούστα δηλαδή των Ρεθυμνιωτών και των Ηρακλειωτών ήταν ο πρώτος. Εμάς μας έκανε καλύτερα στο αφτί ο Μουντάκης, είχε περάσει και χρόνια στα Χανιά στην χωροφυλακή και ήξερε το στύλ μας ας πούμε. Οι Κουτσουρέληδες τον βγάλανε τον Μουντάκη στο επάγγελμα και του έδειξαν πολλά πράγματα. Έκανε και παρέα με Ρουμαθιανούς και πήρε κι από εκεί μερικά πράγματα. Θα σου πώ και μια ιστορία, μου την έκανε ο ίδιος ο Μουντάκης. Όταν λοιπόν τον πήρανε να παίξουνε στου Μπασιά του μακαρίτη το μαγαζί, στην Αγια Ειρήνη της Αιόλου ήταν αυτό το μαγαζί, έπαιζε ο Ναύτης με τον Μαριάνο και τον Κουτσουρέλη και δεν θυμάμαι και με ποιόν άλλον και ο Μουντάκης ήταν άγνωστος ακόμα τότε. Και ο Μπασιάς, του τον πήγε ο Στέλιος ο Κουτσουρέλης, δεν τον ήθελε γιατί σου λέει, δεν τον ξέρει κανείς τον Μουντάκη. Αλλά αυτός που επέμενε να παίξει, ήταν ο Ναύτης, τον έπιασε τον Μπασιά και τον έπεισε να παίξει και πραγματικά του είπε, παίζει καλή λύρα και τραγουδάει και καλά και υποστήριξε τον γιατί αξίζει και έτσι ανέβηκε στο πάλκο ο Μουντάκης και ξεχώρισε έπειτα κι έκανε καριέρα. Ο Ναύτης ήταν αυτός που τον υποστήριξε τότε, αλλά μετά χαλάσανε οι σχέσεις τους....

Κ.Μ.Κ: Γιατί;

Π.Κ: Γιατί μετά που έγινε η φασαρία με τον Καρά και με την απαγόρευση του βιολιού ο Μουντάκης έκανε αυτή την χαζομάρα να την πώ και συνεργάστηκε με τον Καρά στο ραδιόφωνο και στις εκδηλώσεις και δεν υποστήριξε τους βιολάτορες και του κακοφάνηκε του Ναύτη μετά αυτό και το έλεγε συνέχεια, ότι δηλαδή εμείς σε βοηθήσαμε αλλά εσύ μας την έκανες την δουλειά. Μετά κάτι έγινε και πήρε το μέρος τους ο Μουντάκης και κάπως φιάξανε τις σχέσεις τους, αλλά πάλι μετά ο Ναύτης άμα τον πιάνανε τα διαόλια του δεν καταλάβαινε τίποτα και του έλεγε του Μουντάκη, πήρες δικούς μας σκοπούς και κάθεσαι και λές ότι τους έγραψες εσύ, κάτι τέτοια δηλαδή γίνανε....

Κ.Μ.Κ: Είχε άδικο ο Ναύτης;

Π.Κ. Κοίτα, το είχα πεί κι εγώ του μακαρίτη του Μουντάκη, δηλαδή, παίρνεις ρε παιδί μου τον δεύτερο Καραγκιουλέ, ενώ ξέρεις ποιός σκοπός είναι και τον γράφεις στον δίσκο και λές "Ξενιτεμένο μου πουλί". Παίρνεις μετά τον Σφηναριώτικο και λές "τέσσερις είναι οι μάρτυρες" και άλλα τέτοια που έκανε. Δεν είναι λογικό κι άλλος εδώ ο Ναύτης να τσινήσει; Κι όχι μόνο ο Ναύτης, οι περισσότεροι που ξέρουν τα πράγματα τα αληθινά δηλαδή. Ε, έκανε αυτή την κουταμάρα ο Μουντάκης, το μετάνοιωσε μετά, αλλά εντάξει, τι να λέμε τώρα, ότι έγινε, έγινε. Κι ο Ναύτης πάλι, ενώ είχε πολλά δίκια, τα έχανε με τον τρόπο που τα διεκδικούσε και πολλές φορές του έλεγα, άστο να πάει στο διάολο και μην τα ξεψαχνίζεις άλλο, αλλά δεν καταλάβαινε. Ερχόταν ο άλλος και μας παράγγελνε να του παίξουμε π.χ. τον Άνεμο και του έλεγε ο Ναύτης, δεν τον παίζω, δεν υπάρχει τέτοιος σκοπός, κλεμμένος είναι. Ρε χριστιανέ μου, παίξε την παραγγελία όπως να'ναι και μετά πές ότι θές....

Κ.Μ.Κ: Θεωρείς ότι ήταν υπερβολικός ο Ναύτης;

Π.Κ: Να σου πώ, καταρχάς όταν μιλάμε για Ναύτη, στο έχω ξαναπεί, μιλάμε για την μεγαλύτερη προσωπικότητα μουσική της Κρήτης από το '50 μέχρι την μέρα που πέθανε. Ο άνθρωπος ήταν πώς να στο πώ, ήταν εγκυκλοπαίδεια. Από τεχνικής άποψης στο βιολί, δεν υπήρχε παρόμοιος του σε όλη την Κρήτη, μην σου πώ σε όλη την Ελλάδα. Όπως σεβόταν τα κισαμίτικα, έτσι σεβόταν τα ηρακλειώτικα, τα στειακά κι όλα. Σεβόταν την παραδοσιακή μουσική. Δηλαδή, ο Σκορδαλός ήταν τεχνίτης, ο Μουντάκης ήταν τεχνίτης, ο Κλάδος είναι τεχνίτης, ο Ναύτης ήταν τεχνίτης και δάσκαλος και επιστήμονας μαζί. Απλά είχε αυτό το πράγμα, το εκρηκτικό, το νεύρο, για το δίκιο του δηλαδή, δεν έκανε κουμάντο τον εαυτό του και κάποιες φορές ξέφευγε, αλλά τον δικαιολογώ όμως γιατί πέρασε άσχημες στιγμές και ήταν και μόνος του να παλέψει, όλοι οι άλλοι κρυβόντουσαν από πίσω του. Κι άμα πάς σήμερα στον σύλλογο στα Χανιά, σου λένε μερικοί, σιγά μωρέ με τον Ναύτη. Μα άμα δεν ήταν αυτός ούτε σύλλογος θα υπήρχε, ούτε βιολί θα υπήρχε. Ο Ναύτης και ο Κουνέλης κράτησαν ζωντανό το βιολί και την χανιώτικη μουσική, αυτοί οι δύο. Αμα ο μακαρίτης ο Κουνέλης δεν δίδασκε στο ωδείο εδώ, δεν θα υπήρχε κανείς επαγγελματίας από τους νεώτερους που είναι σήμερα. Κι ο Ναύτης, άμα δεν κυνηγούσε την υπόθεση με το βιολί, θα το είχαν ξεχάσει όλοι.

Κ.Μ.Κ: Είχε θέμα πάντως με τα συρτά, επειδή είχαμε κουβεντιάσει πολλές φορές μαζί, τον άκουγα και έβγαζε αφρούς με τα συρτά που είχαν αρπάξει μερικοί.....

Π.Κ: Ε ναί, δεν παραδεχόταν ότι υπάρχει σύνθεση συρτού από μία εποχή και μετά εκτός Χανίων. Έπαιζα το "θλιμμένη χαραυγή" και μου έλεγε, παίξε το κανονικά, δηλαδή να του παίξω τον Κολυμπαριανό, γιατί η "θλιμμένη χαραυγή" είναι ο Κολυμπαριανός, αλλαγμένος. Κάτι τέτοια μου έλεγε, τον έκανα κι εγώ χάζι να τον κάνω να εκνευρίζεται και γελούσαμε πολύ, καλή του ώρα εκεί που είναι. Παραδεχόταν, ξέρεις ποιόν σκοπό; Τις Λίμνες του Αλεφαντινού, μου έλεγε, σωστη σύνθεση, έχει όλα τα μέτρα σωστά, δεν είναι κλεμμένη, έχει ωραία εισαγωγή και τέτοια, ναί, αφού τον έπαιζε τον σκοπό και μαζί που ήμασταν μια χρονιά στο Συγκλιό στο πανηγύρι και μας το παραγγείλανε, το έπαιξε με μεγάλη ευχαρίστηση. Αλλά άμα του έλεγες για Άνεμο και Ροδινούς και Σπίθες και Μαδάρες Χανιώτικες και τέτοια, αρπαζότανε.....

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Κ.Μ.Κ: Πέτρο, πρίν μιλήσαμε για τους νέους μουσικούς. Για τους λαγουτιέρηδες όμως θέλω να μου πείς, είσαι ευχαριστημένος από τους νεώτερους συναδέλφους σου;

Π.Κ.  Ναί κοίτα, παίζουν καλά, δηλαδή μπορούν να σταθούν σε ένα σχήμα και να παίζουν διάφορα. Δεν υπάρχει όμως ο γνήσιος ο ήχος ο χανιώτικος, το μπερντελίδικο παίξιμο δηλαδή, το πρίμο, αυτό που έπαιζε ο Κουτσουρέλης, ο Μαυροδημήτρης, ο Λέφας κλπ. Οι μοναδικοί που παίζουμε με αυτο τον τρόπο είμαστε εγώ και ο Στέλιος ο Λαϊνάς....

Κ.Μ.Κ: Ο καλαθενιώτης;

Π.Κ: Ναί, ο Στέλιος του "Χάρχαλη". Παίζει το αυθεντικό χανιώτικο στύλ αυτός, μόνο αυτός. Μετά, παίζανε οι Μαρκογιάννηδες τα αδέρφια στο Ρέθυμνο, καλοί τεχνίτες, όχι μπερντελίδικα, αλλά παίζανε τεχνικά. Κι ο μακαρίτης ο Καδιανός ο Νίκος, ωραίος τεχνίτης και μερακλής. Αυτοί. Πιο νέους έτσι τεχνικούς μουσικούς, ο Αλεφαντινός ο Νίκος είναι πολύ καλός, ο Στιβακτάκης παίζει κι αυτός σωστά, ο Ψαρογιώργης ο Ξυλούρης είναι κι αυτός γνώστης, ο Σταυριανουδάκης, ο Βρουλάκης , αυτοί πιο πολύ. Δεν παίζουν με τον τόνο, τον χανιώτικο, κανείς δεν παίζει έτσι σήμερα, ούτε τα δικά μας τα παιδιά. Εγώ τους έχω δείξει, ο Πολυχρονάκης έχει κάνει μαθήματα, ο Λαϊνάς ο Μεσογειανός, ο Βλαστάκης, έχουμε κάνει όλοι μας μαθήματα στα νέα παιδιά, τους δείχνουμε το κισαμίτικο παίξιμο το πρίμο, το κάνουνε, αλλά μόλις βάλουν το καλώδιο στα μηχανήματα και έχουν από κάτω διακόσα άτομα, το αλλάζουνε, κάνουνε ό,τι θέλουνε μετά....


Κ.Μ.Κ: Ο Τζουγανάκης ο Μιχάλης;

Π.Κ: Έχει δάχτυλα, έχει ταλέντο, αλλά δεν παίζει κρητική μουσική, δεν είναι παραδοσιακός, παίζει τα δικά του, όπως του'ρθει, πιο πολύ σαματάς να γίνεται....

 
Κ.Μ.Κ: Πέτρο, πρίν μερικά χρόνια είχαμε μια κουβέντα και μου είχες πεί ότι η μουσική στην Κίσαμο έχει μέλλον. Το πιστεύεις ακόμα αυτό;

Π.Κ: Η μουσική στην Κίσαμο πέρασε μια μεγάλη κρίση, έκανε αυτό που λέμε, κοιλιά. Ξεχάσανε και τους Κουτσουρέληδες και τον Χάρχαλη και τον Μαύρο και τον Μαριάνο και ακούγανε άλλα πράγματα, καμία σχέση με εμάς. Να φανταστείς, καλούσανε στους γάμους λυράρηδες από το Ρέθυμνο και από το Ηράκλειο και δικοί μας που παίζανε, παίζανε ο Κουνέλης και ο Κατράκης και ο Αναγνωστάκης και ο Χριστοφοράκης και μερικοί άλλοι. Δεν υπήρχε δηλαδή προβολή της κισαμίτικης μουσικής, του βιολιού πιο πολύ, γιατί ήταν στην μόδα οι λύρες. Άνοιγες το ράδιο, λύρα. Άνοιγες την τηλεόραση, λύρα. Ε, τι θα κάνει και ο πιτσιρικάς, θα πάει να μάθει λύρα και θα αγοράσει κασέτα με λύρα. Αλλά σου είπα και πρίν, ευτυχώς που υπήρξε ο Ναύτης και ο Κουνέλης και έκαναν μεγάλο αγώνα και έχουμε σήμερα αρκετά παιδιά που κάνουν καριέρα και που μαθαίνουν τα κισαμίτικα. Τώρα αν έχουν μέλλον, τι να σου πώ, υπάρχει και όρεξη, υπάρχουν και ταλέντα και παίζουν παντού, απλά μην γίνουνε μεγάλες βεντέτες και χαλάσουνε. Διότι ο κόσμος που σε ανεβάζει, αυτός είναι που σε κατεβάζει στο λεπτό. Έχω δεί όλα τα χρόνια που ασχολούμαι, φίρμες να πηγαίνουν στα αζήτητα μέσα σε μια νύχτα. Γι'αυτό σου έλεγα και πριν, καλά τα μηχανήματα και τα μαγαζιά και τα σιντί και οι τηλεοράσεις και τα στιβάνια και οι παράδες και όλα, αλλά πρέπει να υπάρχει και γνώση και μεράκι και σεβασμός στην παράδοση γιατί έτσι θα πάει μπροστά ένας καλλιτέχνης. Η φιγούρα δεν διαρκεί για πάντα γιατί, εκεί που είσαι εσύ πρώτο όνομα, θα βγεί ένας άλλος πιτσιρικάς και θα στην φάει την θέση χωρίς να το καταλάβεις και θα είναι αργά μετά και θα παρακαλάς τον άλλον να σε καλέσει να παίξεις στον γάμο ξέρω'γω, στην βάφτιση κλπ. Εγώ αυτό που λέω πάντα σε όποιο παιδί με πλησιάζει για να μάθει, είναι να μην βάζει εγωισμούς και φιγούρες και πάντα να ρωτάει αυτό που δεν ξέρει, πρέπει να αποκτά γνώση. Από την γνώση και μετά θα έρθει και η τεχνική εφόσον έχει ταλέντο. Γιατί είναι και μερικοί που έχουνε διάθεση αλλά ρε παιδί μου, δεν έχεις ταλέντο, τι να σου κάνω;


Κ.Μ.Κ: Πέτρο θέλω να μου πείς από τα νέα βιολιά που παίζουν, ποιούς ξεχωρίζεις;

Π.Κ: Ναί, είναι μερικά καλά βιολιά νέα.....να παώ μισό λεπτό για τσιγάρα...

Κ.Μ.Κ: Πάρε από εμένα, να πιούμε κι άλλη μια μπύρα, λοιπόν για πές μου;

Π.Κ: Μου αρέσει ο πιτσιρικάς ο...από τα Μεσόγεια μωρέ....ο Στράτος...

Κ.Μ.Κ: Το Σκαράκη;

Π.Κ: Ναί, το Σκαράκη. Θα εξελιχθεί πιστεύω καλός, είναι μικρός ακόμα. Και ο Μενεγάκης είναι καλός επίσης. Και ο Μιχάλης, το Λουφαρδάκη......

Κ.Μ.Κ: Είναι πιο μεγάλος σε ηλικία από τους άλλους ο Μιχάλης...

Π.Κ: Ναί, είναι πολύ καλό βιολί, γνώριζα και τον μακαρίτη τον πατέρα του, έπαιζε ωραίο λαγούτο. Ο Μιχάλης παίζει στο στύλ του Ναύτη, δηλαδή μερικές φορές άμα τον ακούς και δεν τον βλέπεις, λές ότι παίζει ο Ναύτης. Έχει φοβερά δάχτυλα.

Κ.Μ.Κ: Μάλιστα...Πέτρο, από χορευτές εδώ, πώς τα βλέπεις τα πράγματα;

Π.Κ: Μωρέ είναι μερικά νέα παιδιά φοβερά, ονόματα δεν ξέρω όμως, είναι και από τις Λουσακιές κι από τον Κάμπο και από τα Ρούματα μερικά καλά. Παλιά είχαμε μεγάλους χορευτές εδώ, δηλαδή ρε παιδί μου, χαιρόσουν να παίζεις και να τους βλέπεις να χορεύουν, σου έφτιαχναν το κέφι, ο Αλεξανδρής, ο Γιαννενής, τα Μαραγκουδάκια από τις Λουσακιές, ο Σκανδάλης από την Μαλάθυρο, το Ριφάκη από το Κολυμπάρι, ο Μπαντούρης ο Αντώνης, τα Σκυλουράκια κλπ, μεγάλοι χορευτές αυτοί, ούτε σε σχολές ούτε τίποτα, άντε τώρα να τους συγκρίνεις με αυτούς που παριστάνουν τους δασκάλους στους συλλόγους, άστα...


Κ.Μ.Κ: Πέτρο θυμάσαι να μου πείς κάποια από τα γλέντια που σου έχουν μείνει;

Π.Κ: Είναι πολλά τα περιστατικά τώρα, έχω παίξει σε όλη την Κρήτη όλα μου τα χρόνια.
Γινόντουσαν γλέντια, πανηγύρια, που δεν ας πούμε τα ζούν τώρα ο κόσμος, δεν υπάρχει το μεράκι αυτό. Μια φορά, ο Χαρτζούλης ο λαγουτιέρης από τον Κάμπο ήταν άρρωστος. Λοιπόν, έπρεπε να παίξει σε έναν γάμο στον Κάμπο με τον μακαρίτη τον Σημαντηρά τον Θόδωρο....

Κ.Μ.Κ: Ήμασταν συγγενείς με τον Θοδωρή και με τον Χάρχαλη. Θυμάσαι χρονολογία;

Π.Κ: Ναί, το ξέρω, η γιαγιά σου ήταν ξαδέλφη με αυτούς. Ήτανε περίπου το '67 αν δεν απατώμαι. Λοιπόν, εγώ ήμουν με μια παρέα στον Κάμπο και πίναμε, καλοκαιράκι ήτανε κι ήμασταν καλεσμένοι στον γάμο. Και με βρίσκει ο μακαρίτης ο Σημαντηράς, δεν είχαμε παίξει ποτέ μαζί και μου λέει, εσύ είσαι το Καρμπαδάκη που παίζει λαγούτο; Ναί του λέω. Θα μου κάνεις παρέα, μου λέει, απόψε γιατί το και το , είναι άρρωστος ο Δημήτρης. Και πράγματι, πήρα το λαγούτο του Χαρτζούλη και ξεκινήσαμε το γλέντι, τι να σου πώ τώρα, τρείς μέρες στον Κάμπο γλεντούσαμε. Έπειτα, μας πήρε μια παρέα και πήγαμε στην Κεραμωτή, άλλη μια μέρα γλέντι εκεί, χοροί και τραγούδια και τραπεζώματα. Ο Σημαντηράς ήταν και μεγάλος στην ηλικία και ήθελε να πάει στο σπίτι του κάποια στιγμή να ξεκουραστεί. Αλλά η παρέα είχε άλλα σχέδια και από την Κεραμωτή, βρεθήκαμε να γλεντάμε στο Λούχι. Να μην στα πολυλογώ, μια εβδομάδα παίζαμε σε σπίτια, βραστά και πιλάφια και κρασιά και χοροί. Ο κόσμος τότε είχε άλλα μεράκια και άνοιγαν τα σπίτια τους όλοι, το'χανε μεγάλη χαρά να πάνε τα όργανα και να παίξουνε, όχι όπως τώρα που έχουμε γίνει όλοι μας μονόχνοτοι και ζηλεύει ο ένας τον άλλον. Τότε υπήρχε καλοσύνη....

Κ.Μ.Κ: Και το λαγούτο, πότε το επέστρεψες;

Π.Κ: Ξαναγύρισα στον Κάμπο πάλι, το έδωσα πίσω και μου είπε ο Χαρτζούλης, ε, αφού δεν το έκανες βόλτα σε όλα τα Χανιά, πάλι καλά (γέλια)....







Τρίτη 9 Απριλίου 2013

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΝΤΕΡΑΚΗΣ (ΚΑΝΤΕΡΗΣ)



1877 - 1963

Με πολλά ονόματα συναντάμε αυτόν τον μεγάλο μουσικό του Αποκόρωνα. Καντεράκης, Καντέρης, Καντερογιώργης, Καραμπουρνιώτης. Όπως και να'χει, αυτός ο καλλιτέχνης σφράγισε με την παρουσία του τα μουσικά δρώμενα της εποχής του.
Γεννήθηκε στα Σελλιά Αποκορώνου Χανίων και εκείνα τα χρόνια "που τα έσκιαζε η σκλαβιά", βρέθηκε να πολεμά στο πλευρό του καπετάν Μαθιού Μυλωνογιάννη. Στα διαλείμματα των επαναστάσεων έπιανε την λύρα. Μια λύρα που έμελλε να γίνει το όργανο της ζωής του. Καλός μουσικός, μελετημένος, παρόλη την αγριάδα της εποχής του, το παίξιμο του έφερε μια αξεπέραστη γλύκα. Θαυμαστής του Κουφιανού και του Παλικαρογιάννη, αλλά και πολλών άλλων παλαιοτέρων μουσικών που δυστυχώς σήμερα, έχουν περάσει στην λησμονιά.
Έφυγε το 1908 για την Αμερική με σκοπό να μαζέψει κάποια χρήματα και να συντηρήσει την οικογένεια του. Επέστρεψε μετά από δύο χρόνια, για να ξαναφύγει πάλι το 1911, μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του '30. Στην Αμερική διέπρεψε, ξεχώρισε, γαλούχησε και διασκέδασε τους Κρήτες ομογενείς. Έγραψε δύο δίσκους που έγιναν ανάρπαστοι. Ο κλασσικός χανιώτικος συρτός και τα "Αποκορωνιώτικα συρτά" με διασκευές παλιών κισσαμίτικων σκοπών, αλλά και δική του σύνθεση.
Στον επαναπατρισμό του, αγκαλιάστηκε από τον κόσμο, συμμετείχε σε γλέντια, τόσο στον Αποκόρωνα και την πόλη των Χανίων, όσο και σε περιοχές του Ρεθύμνου. Συνεργάστηκε με σπουδαίους λαγουτιέρηδες, όπως με τον Στ.Ψύλλο και τον Γιάννη Μπερνιδάκη (Μπαξεβάνη), αλλά και με αποκορωνιώτες μουσικούς, όπως τον Φ.Περουλάκη και τον Ρούσσιο Οικονομάκη. Ο Καντερογιώργης ήταν ξάδελφος του άλλου, μεγάλου αποκορωνιώτη λυράρη, του Καντεροσταυρουλή. Λέγανε "ο Σταυρουλής έχει την δύναμη, ο Γιώργης έχει την γλυκάδα".
Έζησε τα υπόλοιπα του χρόνια στα Χανιά και ακόμα και σε βαθιά γεράματα, συμμετείχε όπου το καλούσε η περίσταση.

Πέμπτη 4 Απριλίου 2013

H ANEK...KAI H "ΛΑΪΚΗ" ΤΗΣ ΒΑΣΗ.......




Έτσι ξέρουμε εδώ και δεκαετίες την ΑΝΕΚ. Ώς μία εταιρεία κοινού συμφέροντος και λαϊκής βάσης.
Μια εταιρεία, που ο "Άγιος" μας εν ζωή, ο πρώην μητροπολίτης Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίος οραματίστηκε και δημιούργησε.
Από τότε έχουν περάσει πολλά χρόνια και έχουν αλλάξει πολλά πράγματα, είτε πρός το καλύτερο, είτε πρός το χειρότερο. Δυστυχώς όμως, τα "χειρότερα" είναι αυτά που απασχολούν τον απλό Χανιώτη, τον απλό επισκέπτη, τον απλό τουρίστα. Και αυτά τα χειρότερα έχουν να κάνουν με τις παροχές υπηρεσιών των πλοίων της εταιρείας, αλλά κυρίως, με την τιμολογιακή της πολιτική και την γενικότερη της συμπεριφορά.
Και για να είμαστε πιο σαφείς: Δεχτήκαμε εδώ στο blog, αλλά και σε συζητήσεις με φιλικά πρόσωπα, πολλά παράπονα για τις εξωφρενικές (για ακόμα μια χρονιά) τιμές των εισιτηρίων της ΑΝΕΚ, από και πρός τα Χανιά.
Το μονοπωλιακό καθεστώς, στο οποίο αρέσκεται και έχει βρεί αποκούμπι η ΑΝΕΚ, είναι ο κυριότερος παράγοντας, για τον οποίο οι ιθύνοντες της εταιρείας τιμολογούν με τόση αλαζονεία.
Ενδεικτικά να πούμε, ότι μία τετραμελής οικογένεια με καμπίνα και ένα απλό ΙΧ. χρειάζεται να βάλει το χέρι στην τσέπη και να πληρώσει περίπου από 400 έως 460 ευρώ μετ'επιστροφή!!
Αυτές οι τιμές είναι οι φετινές που υφίστανται κατά την πασχαλινή περίοδο. Και ασφαλώς, είναι εύκολο να καταλάβουμε πόσοι και πόσοι συμπατριώτες μας, αλλά και απλοί επισκέπτες, δεν θα τολμήσουν κάν να μπούν στην διαδικασία του να ταξιδέψουν.
Άλλοι πάλι, σκέφτονται να πάνε μέσω Ηρακλείου, σου λέει "καλύτερες τιμές, πιο συμφέρουσες, θα κάψω και 20 ευρώ βενζίνη και θα κάνω και την βόλτα μου".
Η ΑΝΕΚ τιμολογεί με αυτό τον εξωφρενικό τρόπο, όχι μόνο για το πιο καινούργιο της πλοίο στην γραμμή, το ΈΛΥΡΟΣ, αλλά ακόμα για τα παλαιότερα, το ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ και το ΛΑΤΩ. Ναί, καλά ακούσατε, ο κόσμος πληρώνει υπηρεσίες "Lux & fast travel" για πλοία 30ετίας!!
Και βέβαια, το ΈΛΥΡΟΣ, ώς ένα πλοίο - ταχύπλοο, δεν κάνει γρηγορότερα την διαδρομή, αλλά κινείται με ταχύτητες συμβατικού! Δηλαδή, εμπαιγμός!
Η δέ συμπεριφορά της ΑΝΕΚ πρός τους επιβάτες, κυρίως τις περιόδους αιχμής, όπως το Πάσχα, είναι απαράδεκτες. Στοιβαγμένοι επιβάτες στις σκάλες για την αποβίβαση, ο κακός χαμός και στο γκαράζ να επικρατούν φωνές, νεύρα, εντάσεις, κι όλο αυτό έχει να κάνει με το "καλώς μας ήρθατε, άντε τώρα να ξεκουμπιστείτε!" Πολλοί φίλοι έχουν διαμαρτυρηθεί, ότι τους βγάζουν από τις καμπίνες ακόμα και 1 ώρα πρίν την αποβίβαση! Πληρώνουμε λοιπόν όλοι μας χρυσό την ΑΝΕΚ για όλα τα παραπάνω κι ακόμα για άλλα που αν τα γράψουμε, θα βαρεθείτε να διαβάζετε.
Πέρυσι τον χειμώνα, οι Μινωϊκές Γραμμές του ομίλου Γριμάλντι, παρέδωσαν έναν φάκελο στο Υπ.Ναυτιλίας και στην επιτροπή ανταγωνισμού για το δικαίωμα θέσης πλοίου στην γραμμή Πειραιάς - Χανιά. Η αίτηση αυτή.....απλά απορρίφθηκε......κι ο υγιής ανταγωνισμός για ακόμα μια φορά έμεινε στο ντουλάπι κάποιου υπαλλήλου του υπουργείου. Κάποιοι θέλησαν και συνεχίζουν να θέλουν, την ύπαρξη αυτού του μονοπωλιακού καθεστώτος. Οι τοπικοί άρχοντες των Χανίων, οι οικονομικοί παράγοντες των Χανίων, τα τελευταία χρόνια και κυρίως τις περιόδους του Πάσχα και του Αυγούστου διαμαρτύρονται για την μή προσέλευση επισκεπτών στον νομό μας. Τους φταίνε όλοι....εκτός της ΑΝΕΚ...άλλωστε, τις "ιερές αγελάδες" δεν τις αγγίζει κανείς, όσο όμως κι αν ξέρουν ότι ένα σημαντικότατο μερίδιο ευθύνης φέρει η ναυτιλιακή αυτή εταιρεία.
Φέτος λοιπόν το Πάσχα, αρκετοί συμπατριώτες μας και φίλοι των Χανίων θα μείνουν μακριά από τα πατρικά τους χωριά, από τους γονείς τους, τους συγγενείς και φίλους διότι η ΑΝΕΚ έρχεται μάλλον να "συμμαχήσει" με τα οικονομικά τεκταινόμενα της χώρας μας και να λειτουργήσει ακόμα μια φορά ώς ένα "σούπερ μάρκετ" με νοοτροπία....μπακάλη..., δηλαδή, "όσα βγάλουμε μέσα σε 5 μέρες" και "όσοι θέλουν, οι υπόλοιποι ας έρθουν κολυμπώντας"....!
Και μετά....ας παραπονεθούν όλοι για την πεσμένη (για ακόμα ένα Πάσχα) κίνηση, τις ανύπαρκτες κρατήσεις σε ξενοδοχεία και βέβαια, ας παραπονεθεί και η ΑΝΕΚ γιατί δεν τα βγάζει πέρα και πρέπει να κάνει.....ανατιμήσεις!!
Όλα για χάρη λοιπόν του....μονοπωλίου...και της τυχοδιωκτικής κονόμας.

Εκ μέρους του "Κίσαμος - Μουσική και κουλτούρα".
http://www.kissamoschania.blogspot.com/

Τετάρτη 3 Απριλίου 2013

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΗ ΤΣΟΥΡΟΥΠΑΚΗ

ΤΟ www.kritikiparadosi.gr σας προσκαλεί την Κυριακή 7 Απριλίου 2013 από τις 13:30' στο Κρητικό Κέντρο "Ομαλός" (Θηβών 283, Αιγάλεω) όπου θα πραγματοποιηθεί η "3η Συνάντηση Φίλων μας" με κεντρικό Θέμα - Αφιέρωμα τα: "5 Χρόνια χωρίς τον Γιώργο Τσουρουπάκη".

Ο Μανώλης Κονταρός με παλιούς και νυν συνεργάτες του θα τιμήσουν μουσικά και όχι μόνο την μνήμη του πρόωρα χαμένου δεξιοτέχνη λυράρη της Κρήτης Γιώργου Τσουρουπάκη.

Θα προβληθεί ένα βίντεο με σπάνιο φωτογραφικό και οπτικοακουστικό υλικό από την ζωή και το έργο του Γιώργου Τσουρουπάκη.

Θα χορέψει η "Παραδοσιακή Χορευτική Ομάδα Φίλων του www.kritikiparadosi.gr".

Το γλέντι που θα ακολουθήσει θα είναι άκρως Παραδοσιακό με λύρα - λαούτα - μαντολίνο και κιθάρα όπως παλιά!

Την εκδήλωση θα συντονίσει ο δημοσιογράφος Μανώλης Σκανδάλης.

Σας περιμένουμε με πολύ όρεξη και συγκίνηση για να τιμήσουμε γλεντώντας ακριβώς έτσι όπως αξίζει σε αληθινούς μερακλήδες όπως ο Γιώργος Τσουρουπάκης την Κυριακή 7 Απριλίου 2013 από τις 13:30'.

Τρίτη 2 Απριλίου 2013

ΓΙΩΡΓΗΣ ΓΟΜΠΑΚΗΣ





1934 - ....


Σπουδαίος μουσικός, εξαιρετικός χαρακτήρας και γνώστης της μουσικής παράδοσης των Χανίων.
Ο Γιώργης Γομπάκης που σήμερα πλησιάζει τα 80 του χρόνια, θεωρείται από τους κλασσικότερους και καλύτερους χειριστές του λαγούτου της μεταπολεμικής κυρίως περιόδου.
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Ντερέ Κυδωνίας. Με το χαρακτηριστικό του παίξιμο και το άψογο τραγούδι του, συντρόφευσε τα καλύτερα βιολιά της εποχής του. Επιγραμματικά αναφέρουμε συνεργασίες με τον Μαύρο, τον Γαλαθιανό, τον Ναύτη, τον Χαρ.Παπουτσάκη, τον Στ.Καντηλιέρη, τον Φοβογιώργη, τον Κατράκη, τον Λεβεντάκη κλπ.
Με τον Γαλαθιανό θα γράψουν και μια ερασιτεχνική κασέτα, η οποία στις μέρες μας θεωρείται κλασσική, περιέχοντας τόσο το άψογο παίξιμο του Γαλαθιανού, ο οποίος τότε που γράφτηκε η κασέτα είχε αποτραβηχτεί από το επάγγελμα, όσο και το πολύ καλό παίξιμο του Γομπάκη.
Ο Γιώργης Γομπάκης, εκτός από την μουσική, άσκησε και το επάγγελμα του οδηγού στα Χανιά. Στην Αθήνα που βρέθηκε για λίγο καιρό, συνεργάστηκε με τον τότε πρωτοεμφανιζόμενο Αντ.Ξυλούρη "Ψαραντώνη".
Καθαρό μπερντελίδικο λαγούτο, πρίμο, της παλιάς χανιώτικης σχολής ο Γομπάκης, έχει πολλούς θαυμαστές, αλλά και αρκετούς μιμητές της τέχνης του.
Παρακάτω, ακούστε ένα λαμπρό δείγμα της τεχνικής του, στο βιολί ο Χαραλάμπης Παπουτσάκης. Ευχαριστούμε τον καλό μας φίλο Ευτύχη Κουβαράκη για την παραχώρηση του βίντεο.


ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΟΥΣΙΚΩΝ ΣΤΙΣ ΛΟΥΣΑΚΙΕΣ




Συζητιέται εδώ και αρκετό καιρό η εν λόγω κίνηση. Και μαθαίνουμε ότι τώρα τελευταία, μπαίνει με περισσότερη ενεργητικότητα η δημιουργία του μουσείου. Θετικό; Σίγουρα ναί, άλλωστε ό,τι έχει να κάνει με τον πολιτισμό μας και μάλιστα, με τον ποιοτικό πολιτισμό, μας βρίσκει σύμφωνους.

Ο Στέλιος Κουνελάκης, δραστήριος Λουσακιανός και δημοτικός σύμβουλος στην Κίσαμο, έχει κάνει τον δικό του, προσωπικό αγώνα, για την πραγματοποίηση αυτής της ιδέας, μιας ιδέας που αν πάρει σάρκα και οστά, σίγουρα θα καινοτομήσει στο πολιτιστικό και μουσικό γίγνεσθαι της Κρήτης.

Δεν είναι όμως λίγες οι φωνές της όποιας αντιλογίας. Και αυτές οι φωνές έχουν είτε τοπικιστικό, είτε προσωπικό, είτε ιδιοτελές υπόβαθρο. Για να είμαστε και ειλικρινείς, καλά κάνουν και υπάρχουν αυτές οι φωνές, άλλωστε δημιουργούν υγιές διάλογο.

Η Κίσαμος, έχει ένα πράγμα για να καυχάται περισσότερο από όλα: Την μουσική της κουλτούρα και την στρατιά των καλλιτεχνών, τραγουδιστών, χορευτών, μαντιναδολόγων. Δυστυχώς όμως, οι επίσημοι φορείς, οι πολιτιστικοί σύλλογοι, έχουν αφήσει όλη αυτή την στρατιά ελέω Θεού. Πολλοί λαϊκοί μας καλλιτέχνες έχουν ξεχαστεί από τους πάντες και είναι ελάχιστες, αλλά αξιέπαινες, οι προσπάθειες καταγραφής τους. Επίσης, στην σημερινή εποχή, που έχει εμπορευματοποιηθεί η μουσική μας, φαντάζει πολύ ρομαντικό έως...παλιομοδίτικο το "ασπρόμαυρο" πλάνο των παλιών μουσικών και χορευτών.
Αλλά και το χειρότερο, η Κίσαμος, δεν έχει σταθεί στο ύψος της, αποδίδοντας φόρους και τιμές. Αντιθέτως, αρέσκεται στα "πανηγυράκια", τιμώντας πολλές φορές(για το θεαθήναι) ανθρώπους που δεν έχουν ΚΑΜΙΑ σχέση με την περιοχή και καμία απολύτως προσφορά στην περιοχή. Μιλώντας παλιότερα με έναν φίλο από τα Ανώγεια, μας είπε χαρακτηριστικά "να είχαμε έστω μισό Ναύτη, μισό Κουτσουρέλη, θα τρανταζόταν η Κρήτη από τις εκδηλώσεις που θα κάναμε για την μνήμη τους". Εμείς δυστυχώς, δεν τραντάζουμε ούτε το... Καστέλλι.....!!

Στην δημιουργία του Μουσείου αυτού, η πρόταση που έχουμε να κάνουμε και σαφώς θα την αιτιολογήσουμε, είναι να συμπεριληφθούν όλοι οι "υπηρέτες" της μουσικοχορευτικής παράδοσης του νομού Χανίων. Μην ξεχνάμε, ότι τα Χανιά γενικότερα είναι μια πλουσιότατη περιοχή, μια πραγματική κοιτίδα του μουσικοχορευτικού μας πολιτισμού. Όπως λοιπόν πρέπει να αποδίδουμε φόρο τιμής στους Κιώρους, στους Κουτσουρέληδες, στους Φαντήδες, στους Μαριάνους, στον Χάρχαλη κ.ο.κ., έτσι πρέπει να αποδίδουμε φόρους τιμής στον Κουφιανό, στον Πλακιανό, στον Βουρογιάννη, στον Κλεινάκη, στον Λεβεντάκη, στον Γαλαθιανό κλπ. Άλλωστε, κι αυτοί με τον τρόπο τους, επέδρασαν στην τοπική μας πολιτιστική κουλτούρα και άφησαν βαθιά χαραγμένα τα σημάδια τους.

Υπάρχει όμως και ο αντίλογος από μεριάς μας και σίγουρα, δεν έχει να κάνει με κανένα "τοπικιστικό κόλλημα", αλλά με ρεαλιστική και καθαρή εικόνα των πραγμάτων. Η ίδρυση αυτού του μουσείου με παγκρήτιο χαρακτήρα, είναι κάπως άστοχη και αδόκιμη, κι αυτό γιατί η χανιώτικη "υφή" αυτών των πραγμάτων έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις μουσικές τάσεις των υπολοίπων νομών. Δηλαδή, ο λυρισμός για παράδειγμα που επιδεικνύει η ανατολική Κρήτη, δεν έχει καμία σχέση με την δωρικότητα των Λουσακιών και των Χανίων γενικότερα. Θα είναι προτιμότερο και κατά την γνώμη μας, πιο ωφέλιμο, το να υπάρχει ένα ανάλογο μουσείο ανά νομό που να παρουσιάζει την τοπική μουσική και χορευτική ιστορία, έτσι ώστε ο επισκέπτης να έχει την ευχέρεια να μαθαίνει και να αναγνωρίζει την ποικιλομορφία που υπάρχει (ή, έστω υπήρχε) στο νησί μας, σε κάθε νομό, σε κάθε επαρχία. Άλλωστε, αυτό το πολύβουο και πολύχρωμο πολιτιστικό και μουσικοχορευτικό μωσαϊκό της Κρήτης, είναι το σημαντικότερο στοιχείο που κάνει την κρητική παράδοση να ξεχωρίζει παντού.

Υπάρχει όμως και άλλο ένα ερώτημα που πολλοί έχουν θέσει: Γιατί στην Κίσαμο, στις Λουσακιές αυτό το μουσείο και όχι για παράδειγμα, στα Κεραμιά, στον Αποκόρωνα, στα Σφακιά, στο Σέλινο;
Η απάντηση που μπορούμε να δώσουμε από μεριάς μας, ίσως να είναι περισσότερο κοντά στην πραγματικότητα: Διότι, η Κίσαμος, οι Λουσακιές ώς μάνα του κρητικού συρτού, είναι η περιοχή που κράτησε ανόθευτη και γνησιότερη, ίσως από κάθε άλλη περιοχή του νομού, την μουσικοχορευτική έκφραση. Αυτό ίσως να ακούγεται πολύ τοπικιστικό, σίγουρα όμως, οι καταξιωμένοι ερευνητές που ήρθαν κατά καιρούς στον τόπο αυτόν, δεν έχουν κανένα τοπικιστικό όφελος, αντιθέτως, τόσο ο αείμνηστος Αμαργιανάκης, όσο και οι διεθνούς φήμης μουσικολόγοι (Μποβύ, Λεϊντί, Μαγκρίνι κλπ), έδωσαν με τις καταγραφές τους ένα στοιχείο, ότι δηλαδή η μουσικοχορευτική παράδοση είναι ολοζώντανη και γνήσια σε αυτό το μικρό δυτικό άκρο του νησιού μας.

Ολοκληρώνοντας, θεωρούμε ότι ΟΛΟΙ οι φορείς του νομού μας, που ασχολούνται με τα της παράδοσης, με μπροστάρη τον σύλλογο μουσικών Χανίων "Ο Χάρχαλης", πρέπει να συνδράμουν και να στηρίξουν με διάφορες ενέργειες, την δημιουργία αυτού του μουσείου, που σίγουρα δεν θα έχει "ιδιωτική υφή", ούτε "ιδιοτελείς" σκοπούς, αλλά θα υπάρχει με μοναδικό γνώμονα την αναγνώριση προσώπων και πραγμάτων που ΠΡΟΣΕΦΕΡΑΝ τα μέγιστα στον λαϊκό μας πολιτισμό και που θα διέπεται από αγάπη και μεράκι πρός τα ήθη και έθιμα μας.

Εκ μέρους του "ΚΙΣΑΜΟΣ - ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ" .http://kissamoschania.blogspot.gr/