Καλλιτέχνης, από τους "αφανείς ήρωες" που στην κυριολεξία κατάπιε η ξενιτειά. Η έρευνα και η καταγραφή έγινε από τον Γιάννη Παπαδάκη στην Νέα Υόρκη και ακολουθεί το βιογραφικό του από το ηλεκτρονικό μήνυμα που μας έστειλε ο Δημήτρης Παπαδάκης από την Αμερική πρίν μερικές ημέρες. Σίγουρα θα ακολουθήσουν πολλά αφιερώματα σε καλλιτέχνες που ξενιτεύτηκαν και για πολλούς σήμερα παραμένουν άγνωστοι.
"Από πληροφορίες και χειρόγραφο κείμενο του πατέρα μου, αυτός ο μουσικός, τον οποίο γνώρισα κι εγώ όταν ήμουν νέος κι αυτός σε γεράματα, συμπεραίνω ότι ήταν σπουδαίος. Λοιπόν, γεννήθηκε περίπου το έτος 1880 στον Αερινό στην Κίσαμο Χανίων και έπαιζε λαούτο. Στον πατέρα μου είπε ότι έπαιζε με έναν γείτονα του, τον Φελεσάκη Ιωάννη και με έναν άλλο καλλιτέχνη εκείνης της εποχής, εν ονόματι Ματζοράνας από τις Λουσακιές της Κισάμου Χανίων. Στην Αμερική ήρθε το 1904 σε ηλικία εικοσιτεσσάρων χρονών και ασχολήθηκε με ξυλουργικές εργασίες στο μαγαζί του Φραγκιουδάκη στην Philadelphia, αργότερα δέ επεκτάθηκε επαγγελματικά δημιουργώντας δική του εταιρεία επεξεργασίας ξύλου στο Trenton της Philadelphia. Στην καλλιτεχνική του δημιουργία δεν σταμάτησε να παίζει κρητικό λαούτο, για μερικά χρόνια έπαιζε με έναν σπουδαίο λυράρη που έδρασε στην Αμερική, τον Γεώργιο Καντεράκη. Για κάποιο διάστημα έπαιξε και με τον αθάνατο Πιπεράκη και από δική του δήλωση, ο Πιπεράκης ωφελήθηκε πολύ από την διδασκαλία του Κωσταντουλάκη στην κρητική μουσική. Δεν είχε ιδιαίτερες επαφές με την γενέτειρα του διότι οι επαγγελματικές του υποχρεώσεις ήταν πάρα πολλές. Κατόρθωσε να επανέλθει στην Κρήτη, στο χωριό του το έτος 1932 με σκοπό να δημιουργήσει επιχείρηση και έμεινε οκτώ μήνες, αλλά επέστρεψε στην Αμερική διότι είχε οικογένεια, δύο κόρες και η σύζυγος του ήταν Αμερικανίδα και αυτές δεν ήθελαν να μείνουν στην Κρήτη. Επίσης, ο Ναύτης τον είχε σε μεγάλη εκτίμηση και έχουν ηχογραφήσει μαζί δύο κασέτες ερασιτεχνικού επιπέδου τις οποίες και έχω στην κατοχή μου μιας και έγιναν στο πατρικό μας σπίτι υπό την επίβλεψη του πατέρα μου. Ο Ναύτης έλεγε στον πατέρα μου ότι τον θεωρούσε μεγάλο τεχνίτη στο κρητικό λαούτο, αλλά και στην δημοτική ελληνική μουσική επειδή έπαιζε ρουμελιώτικα και ηπειρώτικα, γιατί συνεργαζόταν και με μουσικούς της υπόλοιπης Ελλάδας. Ο Κωσταντουλάκης στα πολλά του γεράματα πήγε να μείνει στο σπίτι της μικρής του κόρης στο Brooklyn της Νέας Υόρκης όπου και εγώ τον γνώρισα όταν ήμουν σε ηλικία δεκαοκτώ ετών, διότι επισκεπτόταν το βιβλιοπωλείο του πατέρα μου αρκετά συχνά. Απεβίωσε το έτος 1972 με τον καημό ότι έπειτα από το 1932 δεν επανήλθε ποτέ στην Κρήτη και στο πατρικό του χωριό, παρόλο που είχε την οικονομική άνεση να το πράξει. "
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου