Σκοπός αυτού του άρθρου δεν είναι να μειώσουμε την αξία κάποιων μεγάλων μουσουργών της πατρίδας μας. Το έργο τους, η προσφορά τους, δεν έχει ανάγκη από καμία υποβάθμιση.
Τι συμβαίνει όμως όταν μερικοί συνθέτες, ίσως λόγω της αγάπης που τρέφουν προς την ιδιαίτερη τους πατρίδα, μπλέκονται με την παραδοσιακή μουσική αυτής.
Στην Κρήτη, υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις που οι μεγάλοι μας συνθέτες, άθελα τους ίσως, παρουσίασαν κάποια παραδοσιακά μουσικά τραγούδια, διασκευάζοντάς τα, δίνοντας τους όμως είτε ατυχέστατες ονομασίες, είτε παραποιόντας τα. Και σε κάποιες περιπτώσεις, παρουσιάζονται ώς οι συνθέτες αυτών!
Ο αξέχαστος Μάνος Χατζηδάκις, στα πλαίσια της κινηματογραφικής ταινίας "Το νησί των Γενναίων", διάλεξε να διασκευάσει έναν παραδοσιακό χανιώτικο συρτό, τον Σελινιώτικο του Βουρογιάννη, ατυχέστατα όμως και είναι πολλοί αυτοί που σήμερα θεωρούν ότι η συγκεκριμένη μελωδία είναι σύνθεση του Χατζηδάκι!
Ο μέγιστος(και προσωπικά αγαπημένος) Μίκης Θεοδωράκης, στον περίφημο Ζορμπά, δημιούργησε το παγκοσμίως γνωστό "συρτάκι", που δεν ήταν τίποτα άλλο από τον Αρμενοχωριανό συρτό του Κουτσουρέλη. Μάλιστα, υπήρξε μια σχετική αντιδικία μεταξύ των δύο μουσικών.
Ο μεγάλος μας συνθέτης, Γιάννης Μαρκόπουλος, έκανε πράξη την φράση του "Επιστροφή στις ρίζες", χρησιμοποιόντας παραδοσιακά όργανα και ώς φανατικός Κρητικός, επέλεξε να εργαστεί με βάση κάποια κρητικά τραγούδια. Στα περίφημα "Ριζίτικα", η ενορχήστρωση ήταν πολύ μακριά από την γνήσια δομή των τραγουδιών και την δωρικότητα τους, παραπέμποντας ίσως σε άλλες μελωδίες που ουδεμία σχέση έχουν με την αυστηρή ακουστική των τραγουδιών αυτών. Στο τραγούδι "Ο χορός του Σήφακα" δεν διασκευάζεται τίποτα άλλο εκτός από τον Σελινιώτικο του Βουρογιάννη, που όμως συνθετικά σε αυτό τον δίσκο αποδίδεται στον Μαρκόπουλο! Επίσης, σε κάποια δισκογραφική δουλειά με τον Χαράλαμπο Γαργανουράκη, παρουσιάζεται ο "Ουράνιος συρτός" και ο "Αιώνιος συρτός" που δεν είναι τίποτα άλλο από τον Χανιώτικο, τον'Β Λουσακιανό και τον Συρτό του Μπαλαμπού. Κι εκεί, εμφανίζεται ώς συνθέτης ο Γιάννης Μαρκόπουλος. Είναι πολλά τα παραδείγματα που μπορούμε να δώσουμε, δεν είναι όμως αυτός ο στόχος του παρόντος κειμένου. Το αποτέλεσμα είναι, ότι μερικές κλασσικές κρητικές μελωδίες αποτέλεσαν μέρος της δισκογραφικής δουλειάς των μεγάλων μας συνθετών, χωρίς όμως να αναγνωριστούν οι γνήσιες πατρότητες και καταβολές αυτών των μελωδιών, αντιθέτως, στην συνείδηση του κόσμου περνάνε ώς εμπνεύσεις των ανωτέρω συνθετών, αδικόντας εμφανέστατα τους πραγματικούς συνθέτες τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου