1912 - 2000
Υπέροχος σαν καλλιτέχνης, υπέροχος και σαν άνθρωπος. Ο Μανώλης Γαλανάκης από τις Λουσακιές. Από μικρός γνώρισε την δύσκολη πλευρά της ζωής, αφού παιδί ακόμα ορφάνεψε από πατέρα αλλά και τυφλώθηκε. Τα χρόνια δύσκολα και η ιατρική ακόμα στα σπάργανα κι έτσι ο Μανώλης Γαλανάκης βρέθηκε να ζεί μες στο σκοτάδι μέχρι και την μέρα που έφυγε από την ζωή. Όχι όμως και η ψυχή του. Αυτή ήταν πάντα φωτεινή. Για να περνάει ευχάριστα την ώρα του, έπιασε στα χέρια του το λαγούτο και με αυτό το όργανο έγραψε την δική του λαμπρή ιστορία. Από τους ωραιότερους μουσικούς της περιοχής, αλλά και πολύ καλός τραγουδιστής με ντέρτια και ινάτια. Έπαιξε με τους σημαντικότερους βιολιστές της Κισάμου, με τον Χάρχαλη, τον Λυραντώνη, τον Γιαννενή, τον Ναύτη και τον Κουνέλη κ.α. Και όλοι πάντα είχαν έναν καλό λόγο να πούν για τον μπάρμπα-Μανώλη. Τραγούδησε και στην ερασιτεχνική ηχογράφηση με τον Χάρχαλη στο καφενείο του Κουτσουρέλη, αλλά και σε άλλες ερασιτεχνικές ηχογραφήσεις. Το παίξιμο του ήταν πρίμο και στρωτό, αποφεύγοντας τους περιτούς εντυπωσιασμούς και μάλιστα, είχε στο ενεργητικό του μερικές δικές του-ανέκδοτες-συνθέσεις. Αδυναμία του μεγάλη, οι Λουσακιανοί σκοποί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου