Η εξιστόρηση της σύνθεσης του Νικ.Τσέγκα "Κακράπης" συρτός, από τον αείμνηστο Κων/νο Παπαδάκη ή Ναύτη, στον εθνομουσικολόγο-καθηγητή Γεώργιο Αμαργιανάκη, στα πλαίσια μιας συνέντευξης το 1999. Από σοβαρή και έγκυρη πηγή, τα κάτωθι γεγονότα είναι 100% αληθή!
Ερ: Ποια μελωδία έχει σαράντα μέτρα;
Απ: Ο Κακράπης είναι τα σαράντα μέτρα. Είναι μια άλλη μελωδία. Και πώς εβγήκε αυτή. Έξω από την Γραμπούσα, μεταξύ Ποντικού και Γραμπούσας υπάρχει μια ξέρα κάπου πενήντα μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Ο Τσέγκας την ανακάλυψε και πήγαινε και έριχνε τα παραγάδια του και έβγανε βλάχους, μεγάλα ψάρια και τα έφερνε εδώ στο Καστέλλι. Στον ενθουσιασμό του που έριχνε, αψάρευτος ο τόπος, και πήγαινε αυτός και έβγαζε δεκαπέντε είκοσι κομμάτια βλάχους απάνω, ψάρια πολλά, στον ενθουσιασμό του αυτό έβγαλε αυτόν τον σκοπό. Την ξέρα αυτή την λένε του Κακράπη η ξέρα. Εγώ ήμουνα στο Καστέλλι, στου Παπαδάκη το ξενοδοχείο και πίναμε μια παρέα πέντε έξι άτομα. Κι έρχεται ο Τσέγκας, είχε κι αυτός την λόξα του σαν άνθρωπος, έρχεται λοιπόν, εγώ είχα το μπουζούκι στα χέρια μου κι έπαιζα με την παρέα που ήμασταν και μπαίνει μέσα και μου λέει, μ’ήλεγε Κοπανίδη, επειδή τον πατέρα μου τον λέγανε Κοπανίδη μ’ήλεγε κι εμένα Κοπανίδη «Κοπανίδη έλα να σε πώ ένα σερτό απού τον έβγαλα στου Κακράπη την ξέρα και στάζει όμπυο». Αυτές ήταν οι λέξεις του.
Ερ: Και στάζει;
Απ: Όμπυο, πύο. Του λέω «κάθισε κάτω καπετάν Νικόλα» και καθίζει λοιπόν, αρχίζει και τραγουδεί. Όταν μου’βγαλε την τρίτη στροφή ένοιωσα το κορμί μου κι ανατρίχιασε, τι τότε το είδα. Λέω «για τ’όνομα του Θεού , τι είναι τούτο εδώ το πράμα, κάτσε μαστρο-Νικόλα , ξαναπέστονε» και μου λέει «δεν τονε λέω της μαϊμούς του Κλάτσαρη για θα πεί πως τον έβγαλε αυτός». Τον Κουτσουρέλη τον έλεγε Κλάτσαρη, επειδή έβανε πενήντα νούμερο παπούτσι…
Ερ: Τον Γιώργη τον Κουτσουρέλη;
Απ: Ναι, «δεν τονε λέω της μαϊμούς του Κλάτσαρη για θα πεί πως τον έβγαλε αυτός». Λέω, κάτσε μαστρο-Νικόλα, τονε καθίζω λοιπόν εγώ, τον είπε δυό, τρείς φορές, τον πήρα εγώ τον σκοπό. Αυτόν, τονε γαργαλούσε, δεν μπορούσε να κάτσει, είχε αυτό το ελάττωμα. Φεύγει. Εγώ έκατσα λοιπόν και συνέχισα να τονε παίζω τον σκοπό για να τονε φέρω στην φόρμα του όπως είναι, γιατί αυτός με το τραγούδι μας τον έλεγε. Ο Οδυσσέας ο Μπαριώτης σηκώνεται και φεύγει από την παρέα μια στιγμή, δεν τον πήραμε χαμπάρι, εγώ είχα στο νού μου να παίζω και πάει και παρακολουθεί τον Τσέγκα και τονε βλέπει και πάει και μπαίνει μέσα στου Κουτσουρέλη και του λέει «Κουτσουρέλη έλα να σου πώ ένα σκοπό που έβγαλα στου Κακράπη την ξέρα και στάζει όμπυο». Ό,τι μου είπε και μένα . «Δεν τονε λέω του πούστη του Κοπανίδη για θα πεί πως τον έβγαλε αυτός». Άκου. Έφευγε ύστερα από του Κουτσουρέλη και πήγαινε στου Θεόφιλου του Πλευράκη. Του λέει «Πλεύρη έλα να σου πώ έναν σκοπό που έβγαλα στου Κακράπη την ξέρα , δεν τονε λέω του Κλάτσαρη, ούτε του Κοπανίδη γιατί θα πούνε πώς τον βγάλανε αυτοί.» Επήγαινε και τον έλεγε σε ούλους. Μόλις τον είδε και μπήκε μέσα κι άρχισε να τον τραγουδεί του Κουτσουρέλη, γυρίζει πίσω Μπαριώτης και μου λέει «Κωστή ίδια’δά είναι ο Τσέγκας μέσα στου Κουτσουρέλη και του λέει τον σκοπό». «Ασ’το διάολο μωρέ, αλήθεια μου λές;» μου λέει «ναι». Λέω, πάμε, και παρατούμε την παρέα και πάμε. Και μόλις με είδε ο Κουτσουρέλης και μπήκα μέσα, σταματά το λαούτο και του λέω «ήντα σταμάτησες Γιώργη, παίξ’το σερτουλάκι», «ποιο σερτουλάκι» μου λέει, μπροστά στον Τσέγκα, «αυτά εμείς τα παίζαμε με τον Χάρχαλη χρόνια» μου λέει, μπροστά στον Τσέγκα. «Το παίζατε χρόνια, εγώ δεν το’χω ξανακούσει Γιώργη» του λέω, «για παίξ’το» του λέω «να το δώ», αλλά δεν το είχε μάθει και του λέω «δεν το’μαθες ακόμα, για δώσε μου το λαούτο», κι αρπώ το λαούτο εγώ κι αρχίζω και τονε παίζω και γυρίζει ο Κουτσουρέλης και κάνει έτσι, δεν τον είχε μάθει ακόμα τον σκοπό. Είναι περιστατικά που έχουν γίνει. Ο Τσέγκας, τα τραγούδια του ούλα του τα πήρανε δυστυχώς, και τα βγάλανε και δίσκο, καλά κάνανε και τα βγάλανε για να υπάρχουνε, γιατί είναι ωραίες μελωδίες, το μόνο που’χουνε κάνει – εγώ δεν θα καταδεχτώ ποτέ – δεν έβαλαν το όνομα του. Εγώ δεν θα καταδεχτώ ποτέ σε δίσκο δικό μου, μπορεί να παίξω μια μελωδία, οποιαδήποτε και να είναι , εφόσον ξέρω ότι αυτή η μελωδία είναι του Αμαργιανάκη, θα πώ «παίζει ο Ναύτης τον σκοπό τάδε του Αμαργιανάκη», θα βάλω το όνομα του. Στους δίσκους μου το λένε μέσα, αυτό είναι του Μαριάνου, αυτό είναι του Χάρχαλη, αυτό είναι του Κουφιανού, του Κιώρου. …….
